γράφει ο 

Δρ. Βλάδος Χάρης

Οικονομολόγος

Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Όντως, είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσει κανείς την έκφραση του «εμβληματικού», για τον ΣΥΡΙΖΑ,  Αλέκου Φλαμπουράρη πως, δήθεν, «Τον Αύγουστο του 2018 που θα βγούμε από το Μνημόνιο τότε θα ανοίξουν οι κάνουλες»…

Ακόμη δυσκολότερη όμως  μου φαίνεται πως είναι, σήμερα, η θέση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κ. Γ. Χουλιαράκη, μέσα στο κόμμα του, καθώς μιλώντας σχετικώς πρόσφατα στην παρουσίαση του πολύ ενδιαφέροντος συλλογικού τόμου «Κατανοώντας την ελληνική κρίση» έκρουσε χωρίς περιστροφές και σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση τον κώδωνα του κινδύνου.

Δεν δίστασε, συγκεκριμένα, να διαπιστώσει πως είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να επιστρέψουμε στις παλιές συνήθειες της αλόγιστης δημοσιονομικής πολιτικής καθώς το 2019 είναι χρόνος τριών προγραμματισμένων εκλογικών αναμετρήσεων και δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν κι άλλες αλλεπάλληλες εκλογές, ανάλογα με τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών. Και ως γνωστόν -με απόλυτη ευκρίνεια στην Ελλάδα, δυστυχώς…- σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, είναι ισχυρότατη η ροπή της οποιασδήποτε κυβέρνησης στο να «ανοίξει τις κάνουλες» και να οδηγήσει στο δημοσιονομικό ντεραπάρισμα και στην καταστροφή.

Πριν μερικές εβδομάδες οι θριαμβολογίες, όμως, ξανάρχισαν απτόητες. Με την ευκαιρία της έκδοσης του 7ετους ελληνικού ομολόγου, ύψους 3 δισ. ευρώ, που προσέλκυσε κεφάλαια άνω των 6 δισ. ευρώ, με επιτόκιο  που διαμορφώθηκε στο 3,5% (και το οποίο, φυσικά, είναι προφανώς καλύτερο από την προηγούμενη έκδοση του 5ετούς στο 4,625%).[3]

Αλλά που αλήθεια βρίσκεται η βάση για οποιαδήποτε θριαμβολογία; Δεν την βλέπω, ειλικρινά, πουθενά…

Που η επιτυχία; Στο «χαμηλό» επιτόκιο που «πετύχαμε» και το οποίο είναι περίπου διπλάσιο από το επιτόκιο που μας δίνει, μεσοσταθμικά, το «τοκογλυφικό μνημόνιο»; Ή στο ότι το spread του παραμένει εντυπωσιακά υψηλότερο από τα αντίστοιχα όλων των υγιών οικονομιών της Ευρώπης; Που;

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν, αγαπητοί μου, πίσω από το δάχτυλο μας: Η κατάσταση της οικονομίας μας παραμένει ιδιαιτέρως εύθραυστη. Η σχετική σταθεροποίηση των τελευταίων μηνών δεν ακολουθήθηκε ούτε από κάποιο ικανοποιητικό ρυθμό ανάπτυξης, ούτε από κάποια ουσιώδη βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος, ούτε από κάποια σημαντική επανεκκίνηση των επενδύσεων. Η δομική πραγματικότητα της οικονομίας μας παραμένει ασθενής και ευάλωτη. Οι μεταρρυθμίσεις, ως συνήθως την τελευταία τριετία, ψηφίζονται αλλά δεν υλοποιούνται. Μεγαλοστομίες σπέρνονται και αέρας κοπανιστός θερίζεται…

Ας επιμείνουμε, λοιπόν, στο ουσιώδες: Δεν πρόκειται να υπάρξει ουδεμία «θριαμβευτική έξοδος» της Ελλάδας από τα μνημόνια τον ερχόμενο Αύγουστο…

Αυτό είναι απλώς ένα ψηφοθηρικό παραμύθι…

Και ας μην ξεχνούμε, τουλάχιστον, 4 πράγματα που αφορούν της «έξοδο» μας από τα μνημόνια και τα οποία δεν πρόκειται να αλλάξουν:

  1. Την θέση του ελέγχου της οικονομίας μας από τους «Θεσμούς» θα αναλάβουν, πλέον, οι διεθνείς χρηματαγορές. Και αυτές, ξέρετε, δεν αστειεύονται. Σε οποιαδήποτε υποψία «εκτροχιασμού» των δημοσιονομικών μας και πάλι τα spreads θα φτάσουν «στον Θεό»- θυμάστε… Φυσικά, με μια δυσάρεστη και ιδιαιτέρως κρίσιμη διαφορά, πλέον, σε σχέση με το παρελθόν. Δεν θα υπάρξει, κατά τα φαινόμενα, από κανέναν εταίρο μας η διάθεση να μας προσφέρει ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης. Και είναι αλήθεια, όσο και να είναι πικρή η διαπίστωση, πως όχι μόνον κουραστήκαμε αλλά και κουράσαμε πολύ τους εταίρους μας, τόσα χρόνια στο «μετέωρο βήμα» των μεταρρυθμίσεων μας….
  2. Η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια τον Αύγουστο που πλησιάζει δεν συνεπάγεται την είσοδό της σε ουδεμία «ευτυχή νηνεμία». Εντελώς αντίθετα,  πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως μπαίνουμε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη και ευαίσθητη φάση όπου  οι μεταρρυθμίσεις που ψηφίσαμε πρέπει, επιτέλους, να αξιοποιηθούν έμπρακτα ώστε να στηριχθεί η οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας και να πολεμηθεί το ασύστολο τέρας της ανεργίας, που μας στοιχειώνει…
  3. Η προσπάθεια για δημοσιονομική πειθαρχία όχι μόνον δεν θα πρέπει να μειωθεί αλλά θα πρέπει να ενταθεί, καθώς τα λάθη μας πλέον δεν θα συγχωρούνται εύκολα.  Οι διεθνείς χρηματαγορές έχουν τους σιδερένιους κανόνες τους και απαιτούν ασίγαστη πειθαρχία. Ή σε εμπιστεύονται και σε δανείζουν ή δεν σε εμπιστεύονται και σε στέλνουν, κατευθείαν, στην «οδό της χρεοκοπίας»: Και αυτό χωρίς πολιτικούς συμβιβασμούς, λεπτές διαπραγματεύσεις, συντροφικές ανοχές και ευέλικτες συνεννοήσεις…
  4. Από τον Αύγουστο και μετά θα κληθούμε να πορευτούμε χωρίς το μνημονιακό δίχτυ ασφαλείας. Αυτό που «μάθαμε» να δαιμονοποιούμε εύκολα δεν θα υπάρχει, πλέον. Και εκτιμώ πως δεν πρέπει να περιμένουμε οποιαδήποτε καινούργια μνημονιακή διάσωση, αν ο μη γένοιτο. Μετά θα έχουμε μπροστά μας τα αδυσώπητα «βράχια της δραχμής»…

Και, πλέον, μόνοι μας….

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ