Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν . ΚΩΝΣΤΑ
Παιδεία δεν έχουμε. Ας αποκτήσουμε Εκπαίδευση…
Η λυσσώδης εμμονική άρνηση μιας απεχθούς συντεχνίας και των πολιτικών υπηρετών της, να επιτρέψουν στην Ελλάδα, τη λειτουργία μη κρατικών -έστω μη κερδοσκοπικών- ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης, δεν είναι τυχαία ούτε απλώς πολιτικάντικη. Συμφέροντα εξυπηρετούν οι άνθρωποι.
Όχι μόνον τα συμφέροντα μιας μικρής κάστας «καθηγητών» των κρατικών ΑΕΙ αλλά και των δήθεν επιχειρηματιών που εκμεταλλεύονται το κενό και προσφέρουν «εκπαιδευτικές υπηρεσίες» στους απελπισμένους νέους που δεν έχουν λεφτά και δυνατότητα να σπουδάσουν στο εξωτερικό.
- Στη χώρα που κάθε δημόσιος διάλογος εξελίσσεται –πάντα- σε ανταλλαγή ύβρεων και αντιπαράθεση προσωπικών χαρακτηρισμών.
- Στη χώρα που κατοικούν 3 φορές περισσότεροι «επιστήμονες» από όσους μπορεί να απορροφήσει η οικονομία και όσους χρειάζεται η κοινωνία.
- Στη χώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι μονίμως «αριστεύουν» στις αξιολογήσεις των προϊσταμένων τους αλλά δεν απολαμβάνουν της εκτίμησης των πολιτών τους οποίους υποτίθεται ότι εξυπηρετούν.
- Στη χώρα που οι δάσκαλοι αντιμετωπίζουν το επάγγελμά τους ως «δημοσιοϋπαλληλίκι» και απεργούν μόλις ακούσουν την λέξη αξιολόγηση.
- Στη χώρα που τα βιβλία στολίζουν τις βαριές βιβλιοθήκες και η τέχνη έχει αξία μόνον αν είναι στρατευμένη στον λαϊκισμό.
- Στη χώρα που τα έργα τέχνης χρησιμοποιούνται στα ακριβά προάστια όχι μόνο για επίδειξη πλούτου αλλά κυρίως για ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
- Στη χώρα που τα Δημόσια Πανεπιστήμια είναι χρήσιμα μόνο ως κέντρα επώασης μικροπολιτικών κινημάτων που στελεχώνουν τους κομματικούς σωλήνες.
- Στη χώρα που η λέξη «σεβασμός» είναι συνώνυμη με την «αδυναμία χαρακτήρα».
Σ’ αυτή τη χώρα που πλούτισε ξαφνικά τον περασμένο αιώνα -με τα λεφτά των άλλων και όχι με τις δικές της προσπάθειες- δεν είναι τυχαίο που το εκπαιδευτικό της σύστημα, ειδικά στον ανώτατο επίπεδο, προσπαθεί να διαφυλάξει τα «κεκτημένα» του, απαγορεύοντας με βδελυγμία τον ανταγωνισμό από τον ιδιωτικό τομέα
Στις χώρες που διαθέτουν πραγματικό εκπαιδευτικό σύστημα, τα Πανεπιστήμια είναι άμεσα με την κοινωνία και την πραγματική οικονομία. Οι καθηγητές και οι σχολές αποτελούν αντικείμενο σεβασμού. Οι καθηγητές συνεργάζονται αρμονικά με τους φοιτητές για τη βελτίωση και τη διαρκή αξιολόγηση των προσπαθειών τους.
Η Ελλάδα, με τη συνταγματική μεταρρύθμιση, χάνει μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία. Χάνει το τρένο της Παιδείας. Η Ελλάδα θυσιάζει τον πολιτισμό στον βωμό της επίπλαστης ευημερίας με δανεικά.
Μοναδική ελπίδα για τη χώρα είναι να σπεύσει τουλάχιστον τώρα να προλάβει το στοίχημα της Εκπαίδευσης.
Ευημερία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν συνδεθούν στενά η οικονομική ανάπτυξη με ένα υγιές εκπαιδευτικό σύστημα…
