Μετά και το, κατά γενική ομολογία, επιτυχημένο, πρώτο Συνέδριο για τα Κόκκινα Δάνεια (NPL SUMMIT 2018), την περασμένη Πέμπτη, δεν μου έμεινε πλέον καμία αμφιβολία για το που το πάνε οι Ελληνικές Τράπεζες. Εκεί ακούσαμε εκπροσώπους Τραπεζών, του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, Συμβούλους, Νομικούς, Κρατικούς Αξιωματούχους, να αναλύουν τα προβλήματα του Τραπεζικού μας Συστήματος. Μας είπαν ότι, προφανώς, έχουμε πρόβλημα με τα Κόκκινα Δάνεια, τα οποία πρέπει να μειώσουμε από το 47% που είναι τώρα σε σχέση με το συνολικό χαρτοφυλάκιο, σε μονοψήφια (!) επίπεδα μέσα σε μια τριετία το πολύ. Από που θα έρθει αυτή η μείωση; Κυρίως από πωλήσεις σε ξένα Funds και απο Πλειστηριασμούς κατά τα τρία τέταρτα και κατά ένα τέταρτο από ρυθμίσεις. Με τη λήξη δε και του Νόμου Κατσέλη – Σταθάκη αλλά και του κατά γενική ομολογία αποτυχημένου Εξωδικαστικού Μηχανισμού Ρυθμισης Οφειλών, ουσιαστικά οι δανειολήπτες μένουν απροστάτευτοι αλλά και χωρίς κάποιοι νομικό πλαίσιο, αλλά και ουσιαστικό πλαίσιο με βάση το οποίο θα μπορούν να ρυθμίσουν τα δάνεια τους. Δηλαδή, σε μια διαπραγμάτευση, ο πιστωτής θα μπορεί να κουνάει τη σημαία του πλειστηριασμού όταν τα πράγματα στη διαπραγμάτευση ενδεχομένως να πηγαίνουν άσχημα, αναγκάζοντας τελικά σε συνθηκολόγηση με επαχθείς όρους τον δανειολήπτη. Ήδη, ακούγονται διάφορες φωνές, που κάνουν λόγο για παράλογες καθυστερήσεις στα πλαίσια του εξωδικαστικού, απίστευτες και εξωπραγματικές απαιτήσεις για να δεχτούν ρυθμίσεις (προκαταβολές κάποιων δεκάδων χιλιάδων ευρώ…!), γενικώς ένα κλίμα απαξίωσης κάθε λογικής διαπραγμάτευσης. Και το Κοινωνικό Πρόσωπο των Τραπεζών που πήγε; Μάλλον περίπατο, διότι αυτό που νοιάζει τις Διοικήσεις τους μάλλον είναι η εξυγίανση των Ισολογισμών τους με κάθε τρόπο, κόστος, θυσία. Απλά για να κερδίσουν ακόμα ένα χρόνο ζωής χωρίς ανακεφαλαιοποίηση. Ακόμα ένα χρόνο στην καρέκλα. Έχουν άραγε αναρωτηθεί, εάν πουλήσουν τα δάνεια των επιχειρήσεων, ή εάν προβούν στους πλειστηριασμούς που σχεδιάζουν (25.000 έως τον Ιούνιο του 2019…), σε ποιους θα πουλήσουν πάλι χρήμα το 2020, το 2021, αφού θα έχουν εξαρθρώσει τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Έχουν αναρωτηθεί για τους ανέργους που θα δημιουργήσουν μετά από το κλείσιμο τόσων επιχειρήσεων; Που είναι το Κοινωνικό τους Πρόσωπο; Γιατί δεν κλείνουν τους Στρατηγικούς κακοπληρωτές τόσα χρόνια της Κρίσης αφού τους ξέρουν; Γιατί παραβιάζουν τις αρχές του σωστού ανταγωνισμού όταν κρατάνε στη ζωή τα περίιβοητα «ζόμπι – επιχειρήσεις» για λόγους ταχα κοινωνικούς, ενώ τώρα θα κλείσουν και ντους άλλους που τον παλεύουν; Μήπως όλα αυτά είναι ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν στις συζητήσεις με τους θεσμούς στη διαπραγμάτευση για ανανέωση του Εξωδικαστικού Μηχανισμού, όπου θα μπορούσε και θα έπρεπε να αποκτήσει περισσότερο αναγκαστική με κάποιον τρόπο άμεσο ή έμμεσο εφαρμογή; Όπως επίσης και στην επιλογή των δανείων που πάνε προς πώληση, μήπως θα πρέπει να υπάρχουν κριτήρια πέρα από τις εξασφαλίσεις και τη διάρκεια του δανείου και το επιτόκιο; Ερωτήματα που μένουν να απαντηθούν. Διότι αν μη τι άλλο, οι Τράπεζες αποτελούν την Καρδιά της Οικονομίας. Και η Καρδιά πρέπει να λειτουργεί προς όφελος του υπόλοιπου Σώματος, της Οικονομίας και όχι εναντίον του.
Ιωαννης Γ . Ρουκάς Οικονομολόγος Πρόεδρος Ελληνικού Ινστιτούτου Οικονομικής Διοίκησης της ΕΕΔΕ Μακεδονίας
