Όταν οι τιμές των οικοδομικών υλικών έχουν ακριβύνει κατά 20% (σε κάποιες βασικές κατηγορίες και περισσότερο) οι κατασκευαστές έχουν κάθε λόγο να ανεβάζουν τις απαιτήσεις τους για να κατασκευάσουν και να πουλήσουν ένα τετραγωνικό μέτρο νεόδμητης κατοικίας, ειδικά όταν η νομοθεσία τους υποχρεώνει, το νέο κτίσμα να κατατάσσεται στην ενεργειακή κατηγορία «Α» (που σημαίνει ακριβές αντλίες θερμότητας, μονώσεις υψηλής απόδοσης, αντίστοιχα κουφώματα και ηλιακά πάνελ είτε για παραγωγή ρεύματος είτε για παραγωγή ζεστού νερού.
Το θέμα όμως είναι αν οι ζητούμενες τιμές (οι οποίες παρασύρουν προς τα πάνω και τις τιμές των μεταχειρισμένων που δεν έχουν καν τα χαρακτηριστικά ενός ενεργειακά αναβαθμισμένου ακινήτου) είναι τέτοιες ώστε να συγκεντρώνουν το αγοραστικό ενδιαφέρον.
Τα στατιστικά δείχνουν ότι έχουμε μπει σε «επικίνδυνη ζώνη».
Ο δείκτης της Τράπεζας της Ελλάδας, δείχνει ότι οι τιμές των ακινήτων απέχουν πλέον μια ανάσα από το ιστορικό υψηλό που σημειώθηκε την περίοδο 2006-2007.
Από την άλλη, οι χορηγήσεις των στεγαστικών δανείων δεν έχουν καμία σχέση (τα δάνεια που δίδονται σήμερα είναι ελάχιστα σε σχέση με εκείνη την περίοδο που δίδονταν 15-16 δις. ευρώ τον χρόνο) ενώ καμία σχέση δεν έχουν (ακόμη) και τα εισοδήματα των πολιτών.
Από πού λοιπόν θα εκδηλωθεί η ζήτηση για να αγοραστούν τα ακίνητα σε αυτές τις τιμές; Και αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι ότι θα πέσουν στην αγορά και 14-15.000 ακίνητα μέσω των πλειστηριασμών;
Δεν θα αυξηθεί η προσφορά πιέζοντας τις τιμές προς τα κάτω; Η ζήτηση από το εξωτερικό θα παραμείνει στα ίδια επίπεδα με τέτοιες γεωπολιτικές εξελίξεις;
