του Νίκου Σακελλαρίου
Η διαφαινόμενη αποτυχία πώλησης της Εθνικής Ασφαλιστικής επιβεβαίωσε πολλά πράγματα που λέγονταν πίσω από τις «κουρτίνες» στους ασφαλιστικούς κύκλους.
Η Εθνική Ασφαλιστική λόγω ιστορίας και μεγέθους δεν θα ήταν εύκολο να πουληθεί. Χρειαζόταν αγοραστής και με μεγάλη κεφαλαιακή επιφάνεια, με μεγάλη θέληση και γνώση της αγοράς. Ένας καλός στρατηγικός επενδυτής δηλαδή. Αντ’ αυτού βρέθηκαν ως επίδοξοι αγοραστές ένα ελληνοαμερικανικό- ολλανδικό σχήμα που, αν και είχε ανθρώπους που ήξεραν την ελληνική ασφαλιστική αγορά φαίνεται ότι κάποιοι βασικοί μέτοχοι δεν είχαν την θέληση και την βούληση να προχωρήσουν την διαδικασία.
Τα 41 εκατ. ευρώ που είναι η διαφωνία των ελληνοαμερικανών από την EXIN αποτελούν το άλλοθι για να ναυαγήσει μία εξαγορά που άγγιζε τα 950 εκατ. ευρώ . Η ουσία ήταν ότι κάποιοι μέσα στο σχήμα αντιλήφθηκαν ότι είτε η επένδυση δεν θα ήταν όσο συμφέρουσα είχαν σκεφτεί στην αρχή της διεκδίκησης, είτε ότι τα προβλήματα στις επιχειρηματικές σχέσεις ήταν μεγαλύτερα απ’ όσο αρχικά φαίνονταν.
Οι προσπάθειες που έγιναν από αμερικανικής πλευράς (θυμίζουμε τις παρεμβάσεις του αμερικανού πρέσβη από το φθινόπωρο του 2016) έμοιαζαν με προσπάθειες των συγγενών του γαμπρού και της νύφης για να προχωρήσει ένας αταίριαστος γάμος.
Εάν το εγχείρημα καταλήξει σε αποτυχία, τότε τα ενδεχόμενα είναι δύο:
Το πρώτο είναι να μετατεθεί στις ‘καλένδες’ η πώληση της εταιρείας, με μία δέσμευση να στηθεί ξανά ο διαγωνισμός σε 1-2 χρόνια αφού ξεχαστεί και το “φιάσκο”.
Το δεύτερο είναι να επανα-ξεκινήσει από το μηδέν η διαδικασία. Νέοι σύμβουλοι πώλησης, νέο due diligence, νέες προτάσεις. Το ενδεχόμενο να μην γίνει η πώληση όσο και εάν φαίνεται προτιμητέο σ’ αυτή την συγκυρία, δεν είναι εφικτό καθώς οι κανόνες της ‘Βασιλείας ΙΙ’ αλλά και ο SSM αντιδρούν σε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Eκτός εάν υπάρξουν άλλες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που το επιτρέψουν.
Ένα άλλο πράγμα που φανέρωσε η διαδικασία ήταν ότι παρά τα ‘ταρακουνήματα’ η εταιρεία όχι μόνο έμεινε αλώβητη αλλά είχε και καλά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς. Αυτό οφείλεται κυρίως στην ποιότητα των ανθρώπων του management, την προσήλωσή τους στους στόχους και την αφοσίωση προσωπικού και δικτύου συνεργατών στο έργο τους.
Ίσως αυτό είναι το καλύτερο συμπέρασμα σε μία άτυχη προσπάθεια. Ίσως αυτό να επιβεβαιώνει ότι τελικά οι εταιρείες κτίζονται με κόπους και δεν αγοράζονται με τα λεφτά.
Πηγή: insuranceworld.gr
