Ενας γνώριμος από τα παλιά, και υποστηρικτής της Ελλάδας στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων, ο Μάριο Ντράγκι επιστρέφει στην κεντρική σκηνή της χειμαζόμενης Ευρώπης. Αυτή την φορά από το υψηλότερο αξίωμα της εκτελεστικής εξουσίας της χώρας του, εκείνο του πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Σε μία συγκυρία εξαιρετικά δύσκολη για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, για τις αντοχές της ίδιας της ευρωζώνης και σχεδόν δεκατρείς μήνες από την τελευταία συνέντευξη Τύπου ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Τότε, τέλη Οκτωβρίου σε μία συγκινησιακά φορτισμένη ομιλία του είχε υπεραμυνθεί του whatevet it takes, σώζοντας το ευρώ από την υποτιμητική κερδοσκοπία, που νομοτελειακά θα οδηγούσε στην διάλυση της Ευρωζώνης, ελέω και της γερμανικής ακαμψίας. Είχε υπεραμυνθεί, επίσης, της πολιτικής του να υπερασπιστεί την Ελλάδα κόντρα στις μεθοδεύσεις του Βερολίνου για εκδίωξη της χώρας από την Ευρωζώνη (2015) ενώ είχε χαρακτηρίσει μεγάλη επιτυχία τη μετέπειτα έξοδο (της Ελλάδας ) στις αγορές, επίτευγμα που ανήκε πρωτίστως στους Ελληνες πολίτες, οι οποίοι κλήθηκαν να αναλάβουν τρομερές θυσίες.
Το ευτύχημα όχι μόνο για το δημιούργημα του- στην ΕΚΤ- αλλά ευρύτερα για την οικονομική/κοινωνική συνοχή των ευρωπαϊκών χωρών ήταν η διαδοχή του από την Κριστίν Λαγκάρντ, κόντρα στις “επιθέσεις” του Βερολίνου και της Αγκελα Μέρκελ που προόριζαν για αυτή την θέση είτε τον Γιενς Βάϊτμαν είτε κάποιον τραπεζίτη της επιρροής τους.
Η γραμμή Λαγκάρντ απαρέγκλιτα στη συνέχεια της λογικής Ντράγκι ήταν αυτή που συνέβαλε στην χωρίς φειδώ χρηματοδοτική στήριξη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, μέσω αυτού στην παροχή ρευστότητας, εγγυήσεων, εργαλείων μόχλευσης στην επιχειρηματικότητα. Ειδικότερα δε όσον αφορά για την χώρα μας την κατά παρέκκλιση των υφιστάμενων κανόνων συμπερίληψη/ένταξη στο έκτακτο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων, την με κάθε τρόπο (υπό) στήριξη της οικονομίας. Πρόγραμμα, που βασίσθηκε στην λογική και το πλαίσιο, που εισήγαγε ο προκάτοχος της παρά την σφοδρή αντίδραση του γερμανικού μπλοκ.
Ο Μάριο Ντράγκι επιστρέφει, αυτή την φορά έχοντας να διαχειριστεί ένα ακόμη πιο βαρύ οικονομικό πρόβλημα ( της Ιταλίας) σε μία περίοδο που η Κριστίν Λαγκάρντ έχει επεκτείνει το ΡΕΡΡ μέχρι τον Μάρτιο του 2022 (και βλέπουμε). Σε μία περίοδο, που όλο και περισσότερες χώρες ζητούν αλλαγή πορείας της Ευρώπης, που ισχυρά think tanks και προσωπικότητες εγείρουν θέμα μερικής διαγραφής χρέους, και που η εξέλιξη της πανδημίας λόγω Covid-19 ανοίγει ένα…παράθυρο στο ενδεχόμενο διεκδίκησης μεγαλύτερης δημοσιονομικής ευελιξίας και για το 2022.
Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας ήταν, ο πιο διαπρύσιος υποστηρικτής του Μάριο Ντράγκι, όταν το καλοκαίρι του 2015, απαντούσε στον -τότε- “τσάρο” της γερμανικής οικονομίας πως εάν θέλει να διώξει την Ελλάδα να μην διανοηθεί να το κάνει στις “πλάτες” της ΕΚΤ. Θα μπορέσει ο Μάριο Ντράγκι να συμβάλλει στην αλλαγή των όρων του παιχνιδιού- θα γίνει ο game changer, εκ νέου των οικονομιών, αυτή την φορά από τη νέα θέση του; -οι συνθήκες προκειμένου να ακολουθηθεί μία πιο ευέλικτη δημοσιονομική πολιτική συνδυαστικά με όσες δράσεις χρειαστεί να λάβει η ΕΚΤ δείχνουν πιο ώριμες.
Προσπάθεια, που δεν μπορεί να μην προσλάβει ευρύτερη διάσταση συμπεριλαμβάνοντας-κατ’ αρχήν- τον ευρωπαϊκό νότο αλλά συνολικότερα την εξασθενημένη οικονομία των χωρών της ευρωζώνης. Σε αυτήν προσβλέπει και η Αθήνα, με τον πρωθυπουργό να σπεύδει να ευχηθεί τον Ιταλό ομόλογο του, δηλώνοντας αισιόδοξος για μία παραγωγική συνεργασία. Και με τον Έλληνα κεντρικό τραπεζίτη να εύχεται “καλή θητεία” στο δύσκολο έργο, που αναλαμβάνει.
(*) αφιερωμένο στην γερμανίδα καγκελάριο, η αξέχαστη επιτυχία των Φίλωνος Αρία και Γιώργου Μουζάκη, στην εκτέλεση με τον δημοφιλή (την 10ετία του ’60) στην Γερμανία, Τζίμη Μακούλη.
……………………..
Πηγή: ΧΡΗΜΑ WEEK, 23/02/2021
