Οι πρόσφατες επενδύσεις των αδελφών Σαράντη (εξαγορά των αναψυκτικών Κλιάφα, χρηματοδότηση σε νέες γραμμές παραγωγής pet, αλουμινίου, επεξεργασίας νερού κ.α. ) φέρνει στην επικαιρότητα ένα πάγιο ερώτημα χρηματιστών και ανθρώπων της αγοράς:
- Γιατί υγιείς επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα η “Ελληνικά Γαλακτοκομεία” αποφεύγουν την εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο Αθηνών, πέραν του ότι οι βασικοί μέτοχοι δεν επιθυμούν να διευρύνουν τη μετοχική βάση (συμμετοχή) σε βάρος των δικών τους ποσοστών;
Η περίπτωση των αδελφών Σαράντη (Ολυμπος, Τυράς, Δουμπιά κ.α. ) απασχόλησε την χρηματιστηριακή κοινότητα, καθώς πέραν των μεγεθών του ομίλου, που ενισχύονται σταθερά, υπάρχει και το κριτήριο της “συγκρισιμότητας”.
- Το- κατά γενική ομολογία- υψηλό τίμημα που κατέβαλε το CVC Capital για την εξαγορά της Vivartia, η αποτίμηση των 281 εκατ. της ΚΡΙ-ΚΡΙ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ενισχυτικά υπέρ μιας δημόσιας εγγραφής (ΙΡΟ) σε υψηλές τιμές.
Και όμως οι αδελφοί Σαράντη, όπως και αρκετά ακόμη παραδοσιακά ονόματα του κλάδου (ΙΟΝ, ΓΙΩΤΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ) ούτε να ακούν θέλουν για Χρηματιστήριο.
- Αλήθεια, αυτός ο προβληματισμός των χρηματιστών (ορισμένοι εξ΄ αυτών, έχουν επιχειρήσει-κατά καιρούς- να πείσουν επιχειρηματίες του κλάδου για την χρησιμότητα του Χρηματιστηρίου) έχει απασχολήσει τους καθ’ ύλην αρμόδιους;
