Εδώ και λίγο καιρό, αρκετή συζήτηση γίνεται, σχετικά με την περίπτωση της Folie – Folie και τις διεθνείς προεκτάσεις της.
Σε αυτήν την υπόθεση, προστέθηκε τις τελευταίες μέρες και η περίπτωση του Αντιπροέδρου της Jumbo και της εμπλοκής του στην παραβίαση κανόνων capital control της μακρινής Κίνας (!) μέσω των POS της Εθνικής Τράπεζας η οποία απάντησης αμέσως με την απομάκρυνση της Γενικής Διευθύντριας Λιανικής Τραπεζικής.
Μέχρι στιγμής και στις δυο περιπτώσεις, θεωρώ ότι έχει φανεί μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η συνέχεια πιστεύω ότι θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, καθώς, για όσους από εμάς, είμαστε του ευρύτερου Κλάδου των Χρηματοοικονομικών, γνωρίζουμε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι εμπλεκόμενοι είναι πολλοί περισσότεροι απο ότι φαίνεται στην αρχή των υποθέσεων αυτών.
Η οικονομική ζημιά είναι, μπορούμε να πούμε σχετικά εύκολα υπολογίσιμη.
Η ηθική ζημιά όμως, θεωρώ, ότι είναι ανυπολόγιστη. Τι ωθεί ανθρώπους, αντικειμενικά, με εισοδήματα, πολύ πάνω από το μέσο όρο, να ψάχνουν και να βρίσκουν τρόπους για περισσότερο πλούτο; Και μάλιστα παράνομο;
Τι είναι αυτό που πραγματικά, ενώ πάλι αντικειμενικά, θεωρούνται στον Κλάδο τους, στον Τομέα τους, κορυφαίοι, πετυχημένοι, κερδοφόροι, τους κάνει να παραβούν τον Νόμο; Να κερδίσουν περισσότερα; Αυτό θεωρώ ότι είναι η καθαρή Απληστία.
Αυτή λοιπόν είναι η αιτία, που διεθνώς, η επιχειρηματικότητα βάλλεται από τους εκφραστές της «προγραμματισμένης οικονομίας».
Η Απληστία, είναι που κακό χαρακτηρίζει όλους όσους αγωνίζονται στα πλαίσια της Ιδιωτικής Οικονομίας να πετύχουν. Η ζημιά όμως που γίνεται, είναι ανυπολόγιστη.
Λόγω ακριβώς αυτών των κακών παραδειγμάτων, έχει δαιμονοποιηθεί το Κέρδος, η Επιχειρηματικότητα, η Ιδιωτική Πρωτοβουλία, ο Καπιταλισμός.
Και έτσι ο κόσμος πίστευε παλιά ότι μέσω της Κρατικής Επιχειρηματικότητας θα βρεθεί η λύση και δεν θα έχουμε τέτοιου είδους φαινόμενα. Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα…
Αυτό όμως που συχνά δεν θυμάται ο κόσμος, είναι ότι τελικά, ο μόνος τρόπος για να προστατευθούμε από την απληστία και την παραβατικότητα της κακώς νοούμενης «επιχειρηματικότητας» δεν είναι η παντελώς, ελεύθερη, ασύδοτη, λειτουργία της Αγοράς, αλλά η θέσπιση Κανόνων Λειτουργίας, Πιστοποιησης, Αδειοδότησης και ευέλικτου ελέγχου της, μέσω σύγχρονων εργαλείων που έχουν εφαρμοστεί σε άλλες χώρες στο εξωτερικό με πρώτη από όλες τις ΗΠΑ.
Φυσικά και εκεί έχουν παρατηρηθεί παρανομίες, παρατυπίες, αλλά οι Εποπτικές Αρχές, στη πιο Φιλελεύθερη Αγορά του Κόσμου, είναι αυστηρές, στην επιβολή προστίμων και ποινών. Αυστηρές τόσο, που φτάνουν ακόμα και σε φυλακίσεις στελεχών επιχειρήσεων, κλείσιμο τους, «διαμελισμό» τους (βλέπε Arthur Andersen).
Παραδείγματα μπορούμε να φέρουμε πολλά, πρόσφατα και πιο παλιά. Ποιος δεν θυμάται τις κατηγορίες για φοροδιαφυγή γνωστών παραγόντων του Ποδοσφαίρου. «Ιερών τεράτων» του χώρου. Ή ακόμα και τις περιβόητες κατηγορίες για την Ολυμπιακή Επιτροπή.
Τις δικές μας περιπτώσεις για την χειραγώγηση του ΧΑΑ, και πολλές άλλες. Ίσως για αυτό το τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερα στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων πιστοποιούνται από το «νέο» στην Ελλάδα, Ινστιτούτο Κατά της Απάτης (HACFE), σαν ένα ακόμα όπλο των εταιρειών να προστατευθούν από τα στραβοπατήματα στελεχών τους και να σώσουν πολύτιμους ειδικά αυτή την εποχή πόρους, ρευστότητα.
Σε κάθε περίπτωση, η Απληστία, βλάπτει σοβαρά την Επιχειρηματικότητα και τους εκφραστές της και υποστηριχτές της. Είναι καθήκον, συνεπως, όλων μας να ευαγγελιζόμαστε την Ηθική και τη Νομιμότητα στο Επιχειρείν.
{O κ. Ιωάννης Ρουκάς είναι Οικονομολόγος Πρόεδρος της Ομαδος Διοίκησης Ελληνικού Ινστιτούτου Οικονομικης Διοίκησης ΕΕΔΕ – Μακεδονίας.}
