Η πολιτική της τελικής συμφωνίας (με την εξαίρεση των τριών) καταδεικνύει ότι η Ευρώπη κινείται στη λογική της παράκαμψης του δικαιώματος αρνησικυρίας, έχοντας απολέσει τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, η δε χρηματοδοτική αρχιτεκτονική παραπέμπει σε λύσεις που προσεγγίζουν τη λογική ενός eurobond και αρχίζουν να εντάσσονται στο «οπλοστάσιο» της Επιτροπής και του Συμβουλίου.
Παράλληλα, κατέδειξε ότι ο ηγέτης μιας χώρας όπως το Βέλγιο «όρθωσε ανάστημα» και, επικαλούμενος εύλογες ανησυχίες, κοινή λογική, παράλληλα με ευέλικτες διπλωματικές ενέργειες (λ.χ. προσεταιρισμό της Ιταλίας, ανοχή της Γαλλίας), πέτυχε το μεγαλύτερο μέρος όσων εξαρχής διεκδικούσε για τη χώρα του. Τα αυτονόητα.
Επίσης, καταρρίφθηκε το… ποδοσφαιρικά γνωστό ότι στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί: τουναντίον, από αυτήν την αναμέτρηση, η, ούτως ή άλλως, χαμηλή δημοφιλία του Μερτς τρώθηκε έτι περαιτέρω.
Το εξίσου σημαντικό –κάτι που οφείλει να μελετήσει/αναλύσει ενδελεχώς η ελληνική κυβέρνηση– είναι ότι οι μειοψηφίες (Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία), ενίοτε, και με την κατάλληλη προετοιμασία, επιτυγχάνουν τους στόχους τους.
Επί της ουσίας, την προηγούμενη Πέμπτη, στις Βρυξέλλες, η «ελίτ» της Κομισιόν υπέστη διπλή ήττα: αφενός με την αναδίπλωση της φον ντερ Λάιεν και τη μη χρήση των ρωσικών assets, αφετέρου με την οπισθοχώρηση της Γερμανίδας στο «μπλόκο» της Τζόρτζια Μελόνι, στην αμφιλεγόμενη συμφωνία αγροτικού περιεχομένου με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής (Mercosur).
Και η ελληνική πλευρά…
Και έρχομαι σε ένα «τερέν» που ο πρόεδρος του Eurogroup γνωρίζει καλά, πολύ καλά… Σε αυτό της ευρύτερα εννοούμενης καινοτομίας. Σε μια περίοδο κατά την οποία οι ΗΠΑ ακολουθούν επιθετική πολιτική σε ζητήματα Τεχνητής Νοημοσύνης απέναντι στην επέλαση της Κίνας, σε μια περίοδο όπου κολοσσοί ΑΙ «τιμολογούνται» περισσότερο απ’ ό,τι το ΑΕΠ της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.ά., η Ευρώπη οφείλει (στο μέλλον των λαών της) να διεκδικήσει το μερίδιό της.
Από αυτήν την αντιπαράθεση, ΗΠΑ και Κίνας, η Ευρώπη, ασθμαίνουσα, ξεμένει όλο και πιο πίσω, και αυτό όχι γιατί στερείται «μυαλών», επιστημονικής επάρκειας και ταλέντων, αλλά επειδή έχει έλλειψη αγορών να (υπό) στηρίξουν τη χρηματοδότηση θηριωδών προγραμμάτων. Η Ευρώπη δεν έχει το… κοινώς λεγόμενο “private credit”, που για την ΑΙ είναι ο κύριος χρηματοδότης στις ΗΠΑ.
Σε αυτήν την ιστορική καμπή, η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις κάτι πολλαπλάσια μεγαλύτερο του ΑΕΠ της (για να έχουμε αίσθηση της τάξης μεγέθους). Πώς; Διαθέτοντας ήδη επενδύσεις των Amazon, Microsoft και Digital Realty, μπορεί να αποτελέσει περιφερειακό κόμβο. Για φανταστείτε το, αναφερόμαστε σε επενδύσεις καινοτομίας, μέρος των οποίων μπορεί εύκολα να χρηματοδοτηθεί επενδυτικά. Δεδομένης της άριστης σχέσης που αναπτύχθηκε, από την άνοιξη του 2025, μεταξύ Κυριάκου Πιερρακάκη και Στεφάν Μπουζνά, η νέα ελληνική κεφαλαιαγορά, ως Euronext Athens, οφείλει να είναι σαφώς πιο φιλόδοξη και διεκδικητική.
ΑΠΟ ΧΡΗΜΑ WEEK
