-
γράφει ο Ίναχος Λάζος
Η ολοκλήρωση της διαδικασίας μομφής, εντός και «εκτός» κοινοβουλίου μας επιτρέπει κάποιες διαπιστώσεις.
Η «οικουμενικότερη» είναι και η απλούστερη και θα ήταν ίσως και «αστεία» σε λιγότερο τραγικές περιστάσεις.
Το μέγα κατόρθωμα αυτών που ζήσαμε, με ευθύνη κυρίως σύσσωμης της αντιπολίτευσης, αποτέλεσε τελικά να καταδειχθεί ξανά ότι η απάντηση στο ερώτημα «γιατί συνέβησαν τα Τέμπη» είναι πως συνέβησαν επειδή (διαχρονικά) έχουμε το πολιτικό σύστημα που έχουμε.
Εξηγούμαι.
Η εικόνα στο σύνολο αλλά και στα επιμέρους ήταν αποκρουστικά πρωτόγονη.
- Οι καταγγελίες περί δολοφόνων από εκλεγμένα μέλη του κοινοβουλίου, ακόμη και αρχηγούς οι οποίοι/ες μάλιστα κατέχουν νομικές γνώσεις, έσπασαν ρεκόρ γελοιότητας αλλά και συνειδητής καταπάτησης της έννομης τάξης, συνοδευόμενες από εξόφθαλμα και σκόπιμα απολύτως τραμπούκικες συμπεριφορές εντός Βουλής.
Σκέφτεται δηλαδή/ εγώ θα φωνάζω, θα βρίζω, θα διακόπτω, θα καταγγέλλω και έτσι θα κερδίσω στις εκλογές.
- Ο έτερος αρχηγός, καταγγέλει ρουσφέτι για τον σταθμάρχη αλλά ο επόπτης του σταθμάρχη είχε πάρει ψεύτικη άδεια ανάρρωσης από μέλος του κόμματος και δικό του ρουσφέτι – αφήνοντας τον σταθμάρχη μόνο του (wtf). Όσο έλειπε η τηλεδιοίκηση άλλο τόσο έλλειπε και ο επόπτης του σταθμάρχη. Η απάντηση είναι – «ναι αλλά εμείς τον διαγράψαμε», άρα ως μη γενόμενον και ευθύνη καμμία. Τα πυροτεχνήματα πανταχόθεν ατελείωτα.
Θα πρέπει κάποιος να έρχεται από άλλον πλανήτη για να μην αντιλαμβάνεται το απλούστερο αλλά και βαθύτερο συμπέρασμα που δεν είναι άλλο από την σαφή «ενδογένεια» όλων των δυνάμεων αυτών με το συνεπακόλουθο αποτέλεσμα το οποίο δήθεν καταγγέλουν.
Κάτι το οποίο αποδεικνύεται και ιστορικά αφού ανελλειπώς σε ΚΑΘΕ ελληνική κυβέρνηση έχει συμπέσει τουλάχιστον μια τραγωδία. Μάνι μάνι θυμόμαστε το Σάμινα με τους νεκρούς του λίγα μέτρα από την ακτή, τις πυρκαγιές στην Ηλεία, τις ασύλληπτες τραγωδίες στην Μάνδρα και στο Μάτι, και πλέον στα Τέμπη.
Σίγουρα ξεχνάμε πολλές ενδιάμεσες περιπτώσεις.
Πουθενά δεν υπήρχαν, πόσο μάλλον δεν εφαρμόστηκαν πρωτόκολλα, από ένα κράτος και κάποιες αρχές που θα ήθελαν να αποκαλούνται οργανωμένες.
Στα Τέμπη, ο Φορέας Διαχείρισης Ατυχημάτων σχηματίστηκε ΚΑΤΟΠΙΝ του δυστυχήματος.
Αυτό από μόνο του, δηλαδή η πρότερη ανυπαρξία φορέα, πόσο πιο εξόφθαλμα μπορεί να καταδεικνύει το μέγεθος της συλλογικής πλάνης; Βεβαίως ότι κάτι άλλαξε επιτέλους είναι κάπως ενθαρρυντικό.
Προχωράμε.
Έρχεται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση έχει απωλέσει την «νομιμοποίηση» της και πρέπει να γίνουν εκλογές.
Ερώτηση: Πού ακριβώς γράφει στο Σύνταγμα ότι μπορεί να απωλεστεί η δημοκρατική νομιμοποίηση μέσω δημοσκοπήσεων;
Το ότι οι τρέχουσες δημοσκοπήσεις δεν λένε καν αυτό, μικρή λεπτομέρεια βέβαια. Πόσο πιο (κωμικο)τραγικός μπορεί να καταστεί ο λόγος ενός πολιτικού αρχηγού; Έχουμε συνηθίσει να ακούμε τόσες ηλιθιότητες που έχουμε μουδιάσει και δεν μας κακοφαίνεται να ακούμε άλλη μια, ακόμη και εάν ο καταγγέλλων βρίσκεται σταθερά τουλάχιστον 10 μονάδες πίσω απο τον καταγγελλόμενο και ατέλειωτες μονάδες στην καταλληλότητα ως Πρωθυπουργός.
Πάμε ακόμη «βαθύτερα».
Ισχυρίζονται πιο τελευταία ότι τελικά ο σκοπός της «συγκάλυψης» είναι όχι η προστασία κάποιου αλλά της διαχειριστικής ανεπάρκειας της κυβέρνησης. Δηλαδή των δομών του κράτους (που δεν υπήρχαν καν όλες). Και τις οποίες οι ίδιοι δηλαδή υπονοούν που τα λένε όλα αυτά ότι θα διαχειρίζονταν απείρως καλύτερα.
Βεβαίως είναι οι ίδιοι που έδωσαν (ψεύτικη, αλλά και αληθινή να ήταν) αναρρωτική στον επόπτη του μοιραίου σταθμάρχη ο οποίος έμεινε, μοιραίως, άνευ, και οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως επίσης διαχειρίστηκαν διαχρονικά κράτος και καταστροφές το ίδιο ή περισσότερο καταστροφικά.
Η αμείλικτη απλή πραγματικότητα, για όση αξία έχει αυτή η διαπίστωση καν, είναι πως σύσσωμοι οι αντιπολιτευόμενοι μυρίστηκαν διαχειριστική αποτυχία, συστημική αλλά και περιστασιακή, και έπεσαν πάνω με ό,τι είχαν και δεν είχαν. Το (επιπλέον) μυστήριο είναι πως (εικάζουμε) πίστεψαν πως αυτή η στρατηγική θα οδηγήσει σε (μόνιμα) οφέλη για αυτούς και μόνιμη ζημιά για την κυβέρνηση, συμπεραίνουμε εμείς δηλαδή αφού να πίστευαν ότι θα κηρύσσονταν άμεσα εκλογές θα ήταν αυτό που λέμε στο χωριό απολύτως delusional.
Ειρήσθω εν παρόδω.
- Η χώρα έχει δεσμευτεί υπό το νέο Ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πλαίσιο, που είναι ουσιωδώς διαφορετικό από το παλαιότερο που γνωρίζαμε, έως το 2027 και αυτό δεν αλλάζει υπό καμία κυβέρνηση.
- Δηλαδή τα έξοδα του κράτους είναι «καρφωμένα» μέχρι το 2027.
Οποιαδήποτε προεκλογική αντιπαράθεση θα ήταν εξαιρετικά προβληματική σε δημοσιονομικούς όρους για την αντιπολίτευση που θα προσπαθούσε να πείσει ότι είναι εφικτό να αλλάξει κάτι (μάλιστα προς το καλύτερο).
Εάν κανείς υποθέσει πως υπάρχει μια τουλάχιστον υποτυπώδης επίγνωση αυτού, μαζί με την πασιφανή ανετοιμότητα σύμπασας της αντιπολίτευσης και παντελή έλλειψη ίχνους πραγματικών προτάσεων οποιασδήποτε ουσίας, τότε πλέον το μόνο που απομένει στην εξίσωση είναι μια πέρα από τραγική προσπάθεια εργαλειοποίησης των περιστάσεων χωρίς καμμία άμεση πρακτικότητα και αντίκτυπο. Να ’χαμε να λέγαμε δηλαδή.
Το οποίο μας φέρνει πίσω στο square 1 όπως λέμε στο χωριό.
Όλη αυτή ασύλληπτη, εξωφρενικά προσβλητική μπούρδα που ζήσαμε και ζούμε, απολύτως ασεβής στην μνήμη των νέων παιδιών που τόσο τραγικά χάθηκαν αλλά και τους υπόλοιπους εμάς, απορρέει ενδογενώς από / και οδηγεί πίσω στο διαχρονικό, απέραντο έλλειμα όχι απλά πολιτικού πολιτισμού αλλά της μέσης, θεμελιώδους νοημοσύνης του πολιτικού συστήματος του τόπου αυτού.
- {Ο Ίναχος Λάζος είναι απόφοιτος του ΜΙΤ και ιδρυτής της Delphic Strategies, συμβουλευτικής εταιρείας επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική}
