Ο Όλαφ Σολτς δεν είναι Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η Άγκελα Μέρκελ του «μεγάλου συνασπισμού» δεν είναι η δυναμική καγκελάριος του 2016 και του 2017 και ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν είναι Φρανσουά Ολάντ. Και βεβαίως στο τιμόνι των ΗΠΑ (αρέσει, δεν αρέσει σε πολλούς) είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος τον Μάρτιο επέβαλε δασμούς 25% στις εισαγωγές χάλυβα και 10% στις εισαγωγές αλουμινίου, δίνοντας ωστόσο μια προσωρινή εξαίρεση στην ΕΕ μέχρι την 1η Μαΐου. Συνεπώς, είναι εύλογη η ανησυχία του Ντίτερ Κεμπφ, προέδρου του DBI –του γερμανικού… ΣΕΒ– για το τι μέλλει γενέσθαι, την ώρα που η ΕΚΤ από τη Φραγκφούρτη στέλνει τις προειδοποιητικές βολές της στο Βερολίνο για τη συνεχιζόμενη κατρακύλα της Deutsche Bank.
Το Βερολίνο επιχειρεί να βάλει εμπόδια στην προωθούμενη λύση Βρυξελλών, Φραγκφούρτης, Παρισιού για το «ελληνικό χρέος», μια λύση που έχει, μέσω του ΔΝΤ, τις «πλάτες» της Ουάσιγκτον, του «αμερικανικού παράγοντα».
«Όποιος είναι κατά της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους δεν τον ενδιαφέρουν τα χρήματα των φορολογουμένων. Τον ενδιαφέρει κάτι άλλο. Θέλει να καταστρέψει το μεγαλύτερο επίτευγμα μετά τον Β’ ΠΠ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας οι αξίες, η δημοκρατία, ο διαφωτισμός και η αλληλεγγύη θα πρέπει να καταστούν περιφρονητέες, ώστε κάποιοι άλλοι να πάρουν την εξουσία. Οι εθνικιστές. Οι κληρονόμοι του Βίκτορ Όρμπαν και της Μαρίν Λεπέν. Όποιος ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή ενοποίηση πρέπει να το εμποδίσει. Ο τελικός της Ευρώπης αρχίζει…». Ποιος τα γράφει αυτά; Το υπερ-συστημικό Der Spiegel, συνεπώς, υποθέτει κάποιος, πως ένα μέρος της γερμανικής ελίτ, του οικονομικού και επιχειρηματικού status όντως ανησυχεί για τις εξελίξεις. Προφανώς, για τη διατήρηση των κεκτημένων του και όχι για τη σωτηρία των «τεμπέληδων Ελλήνων»…
Το Stern αναφέρει σε άρθρο του με τον εύγλωττο τίτλο «Δεν κοστίζει δεκάρα στους Γερμανούς η ελάφρυνση χρέους…» και είναι να απορεί κάποιος με τη στροφή ενός μέρους του γερμανικού συστήματος σε θέσεις που δύσκολα θα εκφράζονταν επί παντοκρατορίας των ημερών Σόιμπλε.
Τι έχει συμβεί; Η αλήθεια είναι πως το Βερολίνο ακόμη να «βρει βηματισμό» σε πολιτικό επίπεδο, βλέπει να χάνει πόντους/ζωτικό χώρο από το Παρίσι και τον επελαύνοντα –με τις πλάτες «Ουάσιγκτον/Τραμπ– Μακρόν, ο οποίος διεκδικεί κάτι παραπάνω από τη μέχρι τώρα ετεροβαρή συμμαχία/άξονα με το Βερολίνο.
Η μετεξέλιξη του ESM σε έναν ευρωπαϊκού χαρακτήρα EMF δεν προχωρά όπως θα ήθελαν οι Γερμανοί, η βιομηχανία της χώρας υφίσταται τις συνέπειες από την πολιτική Τραμπ, η Deutsche Bank δεν λέει να «σταυρώσει» ένα θετικό τρίμηνο, η AfD «καλπάζει» και το τελευταίο που θα ήθελε η γερμανική ελίτ όλα αυτά να αποτυπωθούν εκλογικά τον Μάιο του 2019, όταν είναι η ευρωεκλογική «μάχη».
Εκτίμησή μου είναι πως το Βερολίνο θα υποχρεωθεί να βάλει «νερό στο κρασί του» για το χρέος, πολύ περισσότερο νερό από ό,τι την περίοδο της παντοκρατορίας Σόιμπλε. Το Παρίσι που διεκδικεί θα κερδίσει ζωτικό χώρο, άλλωστε το έδειξε και στην κρίση της Συρίας πως, ως η μόνη σοβαρή στρατιωτική δύναμη της ΕΕ (και η μόνη πυρηνική), είχε ενεργό ρόλο στην περιοχή του Λεβάντε και θα περάσει τη γραμμή του σε αρκετά ζητήματα.
Και η Αθήνα; Έξυπνα –κατά την εκτίμησή μου– παίζει το αμερικανικό χαρτί, κάτι που φάνηκε και με την τελευταία απόφαση του ΚΥΣΕΑ, δεν έχει παρά να περιμένει την αβάντα της Ουάσινγκτον.
Οι οίκοι αξιολόγησης θα είναι εξαιρετικά γαλαντόμοι για την ελληνική οικονομία, το outlook της, τις τράπεζες, για συγκεκριμένες επιχειρήσεις (ας είναι καλά ο dealer Τζέφρυ Πάιατ), τα επενδυτικά σπίτια θα είναι υποστηρικτικά, το ΔΝΤ θα διαδραματίσει τον ρόλο που του έχει ανατεθεί.
Δεν είναι τυχαίο το στοίχημα προεξόφλησης που παίζεται τις τελευταίες ημέρες σε τραπεζικές μετοχές και ελληνικά ομόλογα. Ο τραπεζικός κλάδος επανέρχεται στα επίπεδα της τρίτης ΑΜΚ, η απόδοση του benchmark 10ετούς σταθερά κάτω από το όριο του 4%. Αν μέσα στις επόμενες μέρες, 1-2 εβδομάδες, προχωρήσει και ο ΟΔΔΗΧ με ένα 3ετές για 1,5-2 δισ., τότε το στοίχημα είναι κερδισμένο.
