Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης είναι ένα ακόμη από τα πολλά βάρη του παρελθόντος για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Δεν έχει σημασία ποια τράπεζα (είναι η τράπεζα Πειραιώς που έχει απορροφήσει την Αγροτική και κατά συνέπεια έχει κληρονομήσει όλους τους σκελετούς της επιδοματικής αγροτικής πολιτικής του παρελθόντος). Σημασία έχει ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην ΕΒΖ είναι ενδεικτικά της παθογένειας που επικρατεί στην Ελληνική επιχειρηματική σκηνή.
Είναι προφανές ότι η σημερινή διορισμένη διοίκηση της ΕΒΖ, μαζί με τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, εργαζόμενους (;), δεν θέλουν να πωληθεί η βιομηχανία σε κάποιον ιδιώτη που ξέρει τη δουλειά, έχει επίγνωση των πραγματικών δυνατοτήτων, θέλει να την αξιοποιήσει.
Ο μέσος όρος ηλικίας των εργαζομένων σήμερα στην ΕΒΖ είναι 54 ετών. Το μόνο που πραγματικά προσδοκούν είναι ένα «χρυσό αλεξίπτωτο», μια καλή συμφωνία εθελουσίας εξόδου, να βγουν στη σύνταξη να ησυχάσουν οι άνθρωποι.
Η σημερινή διοίκηση της ΕΒΖ παρά τις χαμηλόμισθες υπηρεσίες που προσφέρει, προφανώς έχει βρει τον τρόπο να αξιοποιεί στο μέγιστο την παραμονή της στο καθεστώς της ασάφειας, γνωρίζει άλλωστε ότι στην ελεύθερη αγορά οι ευκαιρίες απασχόλησης διευθυντικών στελεχών είναι περιορισμένες.
Αυτή τη στιγμή η ΕΒΖ χρωστά 1,7 εκατ. Ευρώ στους αγρότες καλλιεργητές. Καθυστερεί τουλάχιστον 3 μήνες την καταβολή μισθών εργαζομένων, δεν πληρώνει τους λογαριασμούς φυσικού αερίου και οφείλει πάρα πολλά στον ΕΦΚΑ για τις ασφαλιστικές εισφορές.
Η διοίκηση της Τράπεζας Πειραιώς κληρονόμησε και δεν δημιούργησε το πρόβλημα ΕΒΖ. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να απαλύνει τις επιπτώσεις με επιχορηγήσεις και δάνεια χωρίς ελπίδα επιστροφής.
Η φυσιολογική προφανής επιλογή κάθε διοίκησης τράπεζας με αυτό το πρόβλημα είναι να αναζητήσει στρατηγικό επενδυτή. Έναν φορέα που να πιστεύει στην Ζάχαρη, να διαθέτει στρατηγικό πλάνο ανάπτυξης με νέα προϊόντα (π.χ. στέβια, βιοαιθανόλη, οργανική ζάχαρη κ.λπ.) και να διαθέτει χρήματα για να στηρίξει αυτό το σχέδιο.
Η προφανής φυσιολογική επιλογή κάθε τράπεζας είναι να μην αφήσει την ΕΒΖ να πεθάνει από μαρασμό και ανυποληψία.
Στο σημείο αυτό όμως παρεμβαίνει η πολιτική ηγεσία της χώρας. Προφανώς οι πολιτικοί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν το κομματικό τους ακροατήριο με μία ακόμη «ιδιωτικοποίηση». Προτιμούν να ρίχνουν τα χρήματα (των άλλων, των φορολογούμενων) στο Πιθάρι των Δαναΐδων, στον «τετρημένον πίθον» του προεκλογικού πυρετού, χαϊδεύοντας αυτιά ψηφοφόρων, με μοναδικό στόχο να μεταφέρουν το πρόβλημα στον «επόμενο κυβερνήτη».
Το εύλογο ερώτημα: Οι πολιτικοί έχουν τους δικούς τους στόχους. Οι τραπεζίτες γιατί καθυστερούν; Γιατί ακούν τους πολιτικούς και δεν προχωρούν σε λύση;
