του Δημήτρη Βασιλείου**
Έχει χυθεί πολύ μελάνι γιατί η Ελλάδα «διώχνει» τους πάντες : τα παιδιά της, τους επενδυτές, τις νέες τεχνολογίες, την ίδια την επιχειρηματικότητα.
Είμαστε πολύ χαμηλά σε όλους τους σχετικούς δείκτες και όλοι γκρινιάζουμε. Εννοείται δικαίως. Δεν είναι όμως μόνο η υπερφορολόγηση, τα τεκμήρια, οι προκαταβολές φόρου, οι εισφορές, το Κράτος-αφέντης, τα άπειρα δικαιολογητικά, η πολυνομία κλπ κλπ. Είναι πολλά που στραγγαλίζουν την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα.
Μερικά αφορούν εμάς τους ίδιους τους Επιχειρηματίες, οι οποίοι πρέπει να ξαναγίνουμε “επιχειρηματίες” – και να μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της Επιχειρηματικότητας.
Ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι λόγω διαφόρων κοινωνικών εξελίξεων, σε μια βαθιά κλειστή και συντηρητική κοινωνία όπως η ελληνική, το να είσαι επιχειρηματίας είναι μεγάλο υπαρξιακό και φιλοσοφικό πρόβλημα.
Θεωρείται σχεδόν μη-φυσιολογικό !!
Ξέρω πολλούς μικρούς επιχειρηματίες, ειδικά στα τρόφιμα, που έβαλαν στην επιχείρησή τους τη “νέα γενιά”, αλλά και πολλούς που ματώνουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους για να βρουν μια “καλύτερη” (πιο άνετη) δουλειά (αλλού).
Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι οι προσδοκίες όσων συζητάνε να “επιχειρήσουν” – που νομίζουν ότι είναι πρωτίστως θέμα κεφαλαίων.
Δεν είναι.
Είναι πρωτίστως θέμα κουλτούρας. Mεγάλο μέρος αυτής είναι το ρίσκο – που πάντα (πρέπει να) συνοδεύεται από την καινοτομία, μικρή ή μεγάλη. Η Ελλάδα είναι μία χώρα όπου και στο λεξικό ΔΕΝ υπάρχει διάκριση μεταξύ Businessman και Entrepreneur.
Στην πράξη η διαφορά είναι χαώδης.
- Ο Businessman διαχειρίζεται “πόρους” και “σχέδια” – συχνά άλλων.
- O Entrepreneur “παίζει τα ρέστα του” – και συχνά το κεφάλι του.
Μας βολεύει να μην κατανοούμε την διαφορά – και όχι μόνο στην
Ελλάδα.
Πολλά είναι αυτά που δεν βοήθησαν στην ανάπτυξη της υγιούς
μικροεπιχειρηματικότητας στην Ελλάδα : η μετανάστευση, η εσωστρέφεια, η
κρατικοδίαιτη οικονομία, το πελατειακό σύστημα, η μικρή αγορά, το εύκολο
μαύρο χρήμα, η απόσταση από τις μεγάλες αγορές, η έλλειψη οργάνωσης
κλπ κλπ.
Είναι όμως σημαντικό πλέον να αρχίζουμε να αποδεχόμαστε ότι οι Μικρο-
Επιχειρηματίες της ελληνικής οικονομίας, σε μια αγορά που είναι διαρκώς όχι
μόνο μη-κρατικοποιημένη αλλά και παγκοσμιοποιημένη, αν δεν βάλουμε το
“υπολογισμένο ρίσκο” στη ζωή μας, θα οδηγηθούμε σε εξαφάνιση.
Το Κράτος δεν μπορεί να προσλάβει άλλους και οι μεγάλες εταιρίες έχουν βάσανα οι
ίδιες.
Άρα η Ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας περνάει ΚΑΙ από την Ανταγωνιστικότητα των Μικρών Επιχειρήσεων.
Και αυτό σημαίνει βασικά “εξαγωγές” – προϊόντων και υπηρεσιών.
Για να είσαι όμως ανταγωνιστικός στην νέα παγκοσμιοποιημένη εποχή, δεν
είναι δυνατόν να μην έχεις ένα ανταγωνιστικό προϊοντικό χαρακτηριστικό
(USP) , μια διαφοροποίηση, τελικά μια καινοτομία που να έχει δυνατότητες
κλιμάκωσης. Άρα να έχεις πάρει υπολογισμένο επιχειρηματικό (επενδυτικό)
ρίσκο ώστε να αναπτύξεις καινοτόμες λύσεις.
Οι εποχές που στην οικογενειοκρατούμενη Ελλάδα, μπορείς να βασίζεσαι στο
να πάρεις αυτό που σου “αξίζει” γιατί απλά κάνεις φιλότιμες προσπάθειες και
είσαι “καλός” άνθρωπος, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Μια νέα εποχή μας περιμένει και, ευτυχώς, με την κρίση ξεκίνησε. Μένει εμείς να σηκώσουμε το γάντι, παρά την ολομέτωπη επίθεση που αντιμετωπίζουμε από το κράτος.
Είμαστε μόνοι μας αλλά είμαστε πολλοί. Και αξίζουμε.
{** ο Δημήτρης Βασιλείου είναι Επιχειρηματίας Τροφίμων, με πτυχίο Μηχανολόγου
Μηχανικού και Μεταπτυχιακού σε Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Είναι δημιουργός της “Authentic Greece”, καινοτόμου εταιρίας που αξιοποιεί τα
Επώνυμα Τοπικά Τρόφιμα ως εργαλείο Marketing Ξενοδοχείων και Προορισμών}
