‘Eχουν σηκώσει ψηλά στον αέρα, τα ακριβά κινητά τους τηλέφωνα και αναζητούν εικονικές φιγούρες που θα εκφράσουν το «επενδυτικό τους ενδιαφέρον».
Ακολουθούν τα ιδιοτελή διαφημιστικά μηνύματα που κατά καιρούς εκπέμπονται από ξένα κέντρα συμφερόντων και ταξιδεύουν παντού -αφού είναι με κρατική δαπάνη- χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχους, χωρίς ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Δεν ξέρουν ποια είναι η επόμενη κίνηση, τι θα φέρει η επόμενη πίστα, πως θα είναι το αύριο της αγοράς. Αδιαφορούν.
Δεν τους ενδιαφέρει που θα βρει ο μικρομεσαίος να πληρώσει τους φόρους, το βαρύ κόστος της καθημερινότητας, τις τράπεζες.
Αυτοί «παίζουν για το παιχνίδι» και τα δικά τους μικρά ιδιωτικά προνόμια (αυτά που το ίδιο το παιχνίδι τους προσφέρει), με την προϋπόθεση ότι θα συνεχίζουν να είναι μέσα στο παιχνίδι.
Αυτό άλλωστε είναι και το μοναδικό, αυθεντικό, ειλικρινές τους ενδιαφέρον: Να παραμείνουν στο παιχνίδι όσο το δυνατόν περισσότερο.
Μοναδικό κριτήριο η δύναμη της πειθούς της κοινής γνώμης.
Πως θα πείσουν τον ελληνικό λαό ότι «κάτι κινείται» ότι υπάρχει ελπίδα, πως «τα πράγματα αλλάζουν».
Η αλήθεια είναι ότι οι μοναδικές αλλαγές που υλοποιούνται σ’ αυτόν τον τόπο σήμερα, αφορούν αποκλειστικά τη μικρή ομάδα που κυβερνά και τις μερικές χιλιάδες εύπιστων υπάκουων άβουλων οπαδών, τους οποίους η ομάδα «τακτοποιεί κατά προτεραιότητα», σε χαμηλόμισθες θέσεις ανύπαρκτης ευθύνης και αρμοδιότητας, στο Δημόσιο φυσικά.
Θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά δεν ξέρουν πως, δεν έχουν ιδέα τι να ζητήσουν από ποιόν και με τι επιχειρήματα.
Είναι σε «σκληρή» , «άγρια κόντρα» με τους «θεσμούς» ενώ οι «θεσμοί» είναι οι μόνοι που τους στηρίζουν, γιατί είναι η πρώτη φορά που έχουν καταφέρει να ψηφίζονται στη Βουλή αλλαγές που σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν θα περνούσαν έτσι.
Η χώρα χρειάζεται σχέδιο εφαρμοσμένης πολιτικής κι αυτοί ασχολούνται με την εικονική πραγματικότητα στο παιχνίδι της Εξουσίας.
Όλοι οι υπόλοιποι απελπισμένοι, απόμακροι και αδρανείς, παρακολουθούν…
