Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Έχουν περάσει πλέον σχεδόν 3 χρόνια. Οι Έλληνες τιμωρήθηκαν αρκετά για τις επιλογές του 2015.
Όσοι είχαν κρύψει κάποιες αποταμιεύσεις σ’ ένα συρτάρι ή σε κάποιο στρώμα, υποχρεώθηκαν, υπό συνθήκες βαριάς υπερ-φορολόγησης, να τα χρησιμοποιήσουν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, εν μέσω κρίσης, ύφεσης, ανεργίας και απλήρωτης εργασίας.
Τα τελευταία θαμμένα ροζ χαρτονομίσματα των 500 €, τα βλέπουμε να κυκλοφορούν όχι μόνο στα ξενυχτάδικα πολυτελείας αλλά και στο σούπερ μάρκετ, στο κρεοπωλείο φυσικά και στις Εφορίες…
Οι πλουσιότεροι Έλληνες είχαν τη δυνατότητα, αυτούς τους τελευταίους 33 μήνες, να ανασύρουν σταδιακά τις καταθέσεις τους και να τις μεταφέρουν εκεί όπου θεωρούν ασφαλέστερο αποταμιευτικό καταφύγιο.
Οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που δεν εμπιστεύονται ακόμη και σήμερα την Ελληνική Κυβέρνηση, κάθε Παρασκευή μεσημέρι στέλνουν τα χρήματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς της μητρικής εταιρείας και την Δευτέρα τα επαναπατρίζουν για να συνεχίσουν να λειτουργούν.
Η λογική λέει ότι οι σημερινές συνθήκες στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν προκαλούν φόβους bail In ή δέσμευσης καταθέσεων. Οι Έλληνες, την κυβέρνησή τους φοβούνται όχι τις τράπεζες.
Ο μοναδικός λόγος διατήρησης του καθεστώτος ελέγχου της κυκλοφορίας κεφαλαίων στην Ελλάδα, ο μόνος λόγος που υπάρχουν ακόμη τα capital controls είναι η διευκόλυνση των Φορολογικών Αρχών στο να επιχειρούν επιδρομές στους καταθετικούς λογαριασμούς, συγκεκριμένων πολιτών, να τους παγώνουν, να τους μπλοκάρουν, να κάνουν κατασχέσεις και να δυσχεραίνουν τις εμπορικές συναλλαγές, τη δραστηριότητα των ελεύθερων επαγγελματιών και την επιχειρηματικότητα.
Οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα με το περιβόητο «φρέσκο χρήμα». Όσοι είχαν προλάβει να στείλουν κάποια χρήματα σε τράπεζες του εξωτερικού, σήμερα τα ξαναφέρνουν πίσω για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες. Με απλά λόγια, τα κεφάλαια που επανακάμπτουν στο τραπεζικό σύστημα τελούν υπό το καθεστώς του λεγόμενου νέου χρήματος (new money) κι έχουν σημαντική ελευθερία κίνησης.
Το συμπέρασμα είναι ότι το καθεστώς των capital control εξεμέτρησε το ζειν.
Ότι είχε να προσφέρει από πλευράς προστασίας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το έχει δώσει. Σήμερα τα capital control δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες των τραπεζών αλλά τις ανάγκες μιας κυβέρνησης που θέλει να ελέγχει τους πολίτες της.
Ήρθε λοιπόν η ώρα για την άρση των capital control.
