Του Νίκου Κωτσικόπουλου
Διάθεση να αντιδράσει δείχνει το τελευταίο δεκαήμερο το ευρώ έναντι του δολαρίου που υποχωρεί 12,15% μόνο τον τελευταίο χρόνο και είχε αρχίσει να πλησιάζει όλο και περισσότερο το parity, δηλαδή την ισοτιμία ένα προς ένα το τελευταίο διάστημα. Από τα 1,035, πήγε στα 1,074 δολάρια, στις 10 τελευταίες συνεδριάσεις.
Την τελευταία φορά που το ευρώ είχε φθάσει σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα ισοτιμιών, ήταν το διάστημα 2015-2017, όταν σε τρεις διαφορετικές περιόδους στη διετία, πλησίασε στο parity.
Όπως και στην πρώτη περίοδο του ευρώ, δηλαδή την περίοδο του 2000-2002 όταν μάλιστα είχε πέσει για μεγάλο διάστημα κάτω από το parity, η πτώση φαίνεται να ενεργοποιείται από τη διόρθωση των αγορών και μία στροφή των αμερικανικών κεφαλαίων να επιστρέψουν στη βάση τους. Και φαίνεται να συμβαίνει και τώρα στις ευρωπαϊκές αγορές συνολικά με ρευστοποιήσεις ομολόγων και μετοχών και επιστροφή στο δολάριο ή στο νόμισμα της χώρας που έχουν βάση τα επενδυτικά κεφάλαια.
Η διάθεση αυτή τροφοδοτείται βεβαίως από τα επιτόκια, όπου Ηνωμένο Βασίλειο καταρχήν και ΗΠΑ στη συνέχεια είναι σαφώς πιο μπροστά στην αύξηση των επιτοκίων, ενώ μόλις η ΕΚΤ έκανε στροφή με την Κριστίν Λαγκάρντ να ανακοινώνει ουσιαστικά χρονοδιάγραμμα δύο αυξήσεων τον Ιούλιο και των Σεπτέμβριο με τις οποίες το αρνητικό επιτόκιο της Κεντρικής Τράπεζας, θα οδηγηθεί αρχικά στο μηδέν, μετά το Σεπτέμβριο.
Καθώς η αντίδραση του ευρώ έχει ξεκινήσει εδώ και 10 ημέρες, ο συγχρονισμός είναι ξεκάθαρος, όπως και η βαθύτερη ανησυχία της ΕΚΤ ότι ανάμεσα στα άλλα θα έχει να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα των ισοτιμιών, που ακριβαίνουν τις εισαγωγές σε καύσιμα και πρώτες ύλες, επιβαρύνοντας με εισαγόμενο πληθωρισμό και κάνοντας λιγότερο αποδοτικές τις εξαγωγές βιομηχανιών από χώρες όπως η Γερμανία που έχουν συνηθίσει να διαθέτουν με υψηλό αντίτιμο τα προϊόντα τους.
Η διολίσθηση των νομισμάτων βοηθά στις εξαγωγές και αυτό ήταν πάντα το όπλο του δολαρίου έναντι του ευρώ, αλλά όταν η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να εισάγει καύσιμα φθηνά ή ακριβά τότε είναι χαμένη σε αυτό το παιχνίδι, που έπαιξαν και οι γερμανικές βιομηχανίες, πουλώντας ακριβά τα ποιοτικά προϊόντα τους, στηριζόμενες ακριβώς σε αυτή την ποιότητα, η οποία υποχρέωνε τους αγοραστές να αποδεχθούν τις υψηλές τιμές του πωλητή.
Καθώς το πετρέλαιο, το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο LNG, τα μέταλλα και οι βιομηχανικές πρώτες ύλες αποτιμώνται σε δολάρια, η Ευρώπη ήταν διπλά χαμένη περισσότερο από ένα εξάμηνο, από τις πτωτικές ισοτιμίες. Οι εισαγωγές αυτών των προϊόντων, έφερναν εισαγόμενο πληθωρισμό από τις ΗΠΑ.
Αν πρέπει να στηριχθείς λοιπόν στο αμερικανικό υγροποιημένο αέριο και στο πετρέλαιο, η λύση δεν μπορεί να είναι, παρά να κρατήσεις όσο μπορείς την ισορροπία στο νόμισμα. Ίσως αυτό να ήταν το κερασάκι στη τούρτα για την Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία μάλλον παραμένει αβέβαιο ότι έχει πεισθεί για τη λύση της ανόδου των επιτοκίων ως όπλο, προκειμένου για μεγαλύτερες ροές σε πετρέλαιο και αέριο όπως και για τη μεγαλύτερη παραγωγή σιτηρών στον πλανήτη. Τι δουλειά έχει άλλωστε το ρετσινόλαδο με το φάντη;
