Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην αγορά του Αύριο

1

Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ

Είναι θλιβερό αλλά είναι πραγματικό. Για χιλιάδες νέους ανθρώπους, όραμα και στόχος είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Βασικό χαρακτηριστικό του 21ου αιώνα είναι ότι στα μάτια των νέων ανθρώπων, το μέλλον θα είναι πολύ χειρότερο από το παρελθόν.

Μέχρι σήμερα οι νέοι οραματίζονταν ένα καλύτερο αύριο, αντιμάχονταν το συντηρητισμό των παλαιότερων και άνοιγαν τους ορίζοντες καταργώντας τα σύνορα…

Σήμερα όμως οι νέοι άνθρωποι διαισθάνονται ότι το αύριο δεν είναι τόσο ρόδινο.

Αντίπαλός τους δεν είναι ο χρόνος αλλά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που κι αυτοί νιώθουν απειλούμενοι.

Η επόμενη γενιά θα δουλεύει περισσότερο με μικρότερες αμοιβές και λιγότερες εξασφαλίσεις.

Ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι η γενιά του Ιντερνετ αντιμάχεται την παγκοσμιοποίηση!!

Αυτές τις παραδοξότητες οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε εμείς, οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες του σήμερα.

Εμείς που υποχρεωτικά θα αλλάξουμε σταδιοδρομία τουλάχιστον μία ακόμη φορά προτού «απολαύσουμε» τα αγαθά της σύνταξης.

Εμείς που πρέπει από μόνοι μας να φροντίσουμε ώστε να έχουμε ένα επαρκές εισόδημα την εποχή που δεν θα μπορούμε πλέον να ανταγωνιστούμε, γιατί η κοινωνία δεν θα μας φροντίσει….

Οι τεχνοκράτες μιλούν για ευελιξία στην αγορά εργασίας. Οι συνδικαλιστές αντιδρούν και μόνο στο άκουσμα της λέξης. Οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας «ασφάλεια» στην εργασία…

Στην Ελλάδα οι συνδικαλιστές υποστηρίζουν ενθέρμως τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις. Πιστεύουν δηλαδή ότι μπορεί και πρέπει να υπάρχει ένας –κάθε χρόνο υψηλότερος- κατώτατος μισθός, ανεξαρτήτως κλάδου, κερδοφορίας και προοπτικών.

Το γεγονός ότι το ιδιαίτερα υψηλό ΜΗ Μισθολογικό κόστος εργασίας καθιστά την απασχόληση των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας σχεδόν απαγορευτική, το αγνοούν όλοι, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι.

ΟΙ άνεργοι και οι νέοι δεν εκπροσωπούνται στις συλλογικές διαπραγματεύσεις…

Γι’ αυτό οι νέοι δεν αισθάνονται σύμμαχοι με τους μεγαλύτερους και ήδη εργαζόμενους….

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα, 45 ετών, γυναίκα. Αυτό νομίζετε ότι υπάρχει μόνο στις Συλλογικές Συμβάσεις; Η κάθε χρόνο αύξηση του κατώτατου μισθού; Αλήθεια, το «υψηλό ΜΗ Μισθολογικό κόστος» εμποδίζει την είσοδο νέων στην αγορά εργασίας; Κι εγώ που νόμιζα ότι οι νέοι προσλαμβάνονται με 300 και 400€!!!! Κι όλα αυτά τα χαρακτηρίζετε «ευελιξία» στην αγορά εργασίας; Που στο άκουσμα της λέξης αυτής αντιδρούν οι συνδικαλιστές;
    Δεν είμαι συνδικαλίστρια αλλά κάπως αλλιώς τα ξέρω εγώ. Εγώ ξέρω ότι δεν υπάρχουν επιχειρήσεις πια στην Ελλάδα. Κι αυτές που υπάρχουν, προσλαμβάνουν νέους με 300 και 400€ που δουλεύουν αντί για 4ωρο τουλάχιστον 8ωρο. Που διώχνουν μεγάλους σε ηλικία (άνω των 40) για να προσλάβουν νεότερους με χαμηλότερους μισθούς και χωρίς να έχουν εργασιακά δικαιώματα. Που θα δουλεύουν ώρες ατελείωτες χωρίς να αντιδρούν και θα μπορούν να τους απολύουν χωρίς να ανοίγει μύτη.
    Δουλεύω από το 1992 συνεχώς και ΜΟΝΟ στον ιδιωτικό τομέα. Οι κρατήσεις που έχω όλα αυτά τα χρόνια είναι συνεχώς αυξανόμενες και πολύ μεγάλες. Νομίζω ότι ξέρετε καλύτερα από εμένα, ότι το ποσό της σύνταξής μου στα 67 προς το παρόν και αν καταφέρω να φτάσω εκεί, και αν δουλεύω μέχρι τότε (χα!χα!χα! αστεία λεμε για να περνάει η ώρα), θα είναι το χαρτζηλίκι των 500€(;;;;;). Θεωρείτε ότι δεν πρέπει να αισθάνομαι αδικημένη; Και ότι ο νεαρότερος από εμένα χωρίς εργασιακή εμπειρία, θα δουλεύει περισσότερο; Εγώ δεν έχω δουλέψει;
    Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος κύριε. Έχω δουλέχει ατελείωτες ώρες και χωρίς υπερωριακή αμοιβή. Μη μας βάζετε λοιπόν στο ίδιο τσουβάλι με τους δημόσιους υπάλληλους, τις παροχές και την προστασία που απολαμβάνουν ακόμα και σήμερα.
    Και σίγουρα δεν φταίνε οι Συλλογικές Συμβάσεις για το σημερινό εργασιακό μεσαίωνα.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ