του ΠΑΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ
Είναι χιλιοειπωμένο. Αν η Ελλάδα δεν αρχίσει να παράγει πλούτο, δεν πρόκειται ποτέ να μπει σε δρόμο ανάκαμψης. Για να αρχίσει όμως να παράγει πλούτο, πρέπει να γίνουν σοβαρές επενδύσεις. Για να γίνουν σοβαρές επενδύσεις, θα πρέπει να υπάρχει γόνιμο επενδυτικό περιβάλλον. Για να υπάρξει όμως γόνιμο επενδυτικό περιβάλλον, θα πρέπει να υπάρχει υγιές τραπεζικό σύστημα, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, ευέλικτη δημόσια διοίκηση που δεν θα αυθαιρετεί εις βάρος των επενδυτών, σταθερό πολιτικό – γεωπολιτικό περιβάλλον, άψογη ή κάπως ανεκτή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και φυσικά άμεμπτη και αποτελεσματική δικαιοσύνη.
Δυστυχώς τίποτε από αυτά δεν υπάρχει και το χειρότερο; Δεν μπορούμε να προσδοκούμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν ή θα βελτιωθούν, όταν η κυβέρνηση που έχουμε είναι ανίκανη να κάνει έστω και ένα σωστό νομοθέτημα για σκύλους!
Έρευνα αποδεικνύει ότι οι πολίτες και οι επιχειρηματίες που έπεσαν θύματα της παράνομης και αυθαίρετης ερμηνείας των νόμων εκ μέρους των εκπροσώπων της δημόσιας διοίκησης, αυξήθηκαν σε σχέση με πέρυσι, κατά 30%!
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο πολιτικό ή οικονομικό. Είναι και ο δομικός επιχειρηματικός σκελετός στη χώρα που είναι ρηχός και χωρίς θεμέλια. Το 80% των ελληνικών επιχειρήσεων απασχολεί μόνο έναν υπάλληλο! Συνεπώς εξ ορισμού οι επιχειρήσεις αυτές δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταστούν ανταγωνιστικές και ούτε φυσικά θα μπορέσουν ποτέ να εκμεταλλευτούν τις οικονομίες κλίμακας. Θα ζουν πάντα με την αγωνία της αυριανής ύπαρξής τους.
Από την άλλη, εσφαλμένα πιστεύουμε ότι ο τουρισμός είναι περίπου η μοναδική μας διέξοδος. Αν αμφιβάλλετε, κοιτάξτε τη συμμετοχή του στο ΑΕΠ της χώρας, αλλά και τα χρόνια που απαιτούνται για την απόσβεση των επενδυμένων τουριστικών κεφαλαίων. Θα μπορούσε όμως η χώρα μας να είχε πρωτοστατήσει και να είχε γίνει μεγάλη εξαγωγική δύναμη στην ενέργεια ανανεώσιμων πηγών. Αλλά ποιος να κάνει τέτοιους μακροχρόνιους προγραμματισμούς, όταν όλοι μας ενδιαφερόμαστε για τις επόμενες εκλογές και κανείς για τις επόμενες γενεές;
30 χρόνια ασχολούμεθα με τις δήθεν αλυτρωτικές απαιτήσεις ενός ουσιαστικά ανύπαρκτου κράτους, που αντί να το έχουμε αναλάβει υπό την προστασία μας καταφέραμε και το μετατρέψαμε σε θέμα καθαρής δικής μας πολιτικής εκμετάλλευσης και πατριδοκαπηλίας.
Δυστυχώς δεν πάμε καθόλου καλά. Οδεύουμε χωρίς όραμα και δημιουργικούς εθνικούς στόχους. Στο τέλος, φυσικά και δεν θα πεθάνουμε. Αλλά συνεχώς θα ψυχομαχούμε… Άστα να πάνε!
