της Ελενας Ερμείδου
Ορισμένοι ζουν σε μία άλλη διάσταση. Προτιμούν να μιλούν για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, παρά να σκεφτούν με σύνεση. Ενίοτε επιχειρούν με αρνητικά σχόλια να προκαλέσουν το συναίσθημα της κοινωνίας και ότι προκύψει. Υπάρχει και το άλλο… που λέει οτιδήποτε παίζει και είναι αρνητικό έχει το τρόπο να γυρνά σε θετικό.
Γράφτηκαν εδώ και τρεις ημέρες περίπου για το ύψος της αποζημίωσης που θα λάβει θύμα σοβαρού τροχαίου ατυχήματος. Παίχτηκε στην μεγάλη οθόνη όλη η ιστορία, σε πρωινή – μεσημεριανή εκπομπή. Με τις ώρες οι αναλύσεις, οι προβολές και οι αξιώσεις για αποζημιώσεις έναντι του θανατηφόρου ατυχήματος. Γράφτηκε σε εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας και το ποσό που θα πληρώσει ο γνωστός επιχειρηματίας ως αποζημίωση.
Δεν τονίστηκε όμως, ως έπρεπε ότι το 1.200.000 είναι το ανώτατο όριο αστικών ευθυνών. Αυτό το καταβάλλει η ασφαλιστική βάσει του ασφαλιστηρίου συμβολαίου που έχει ο κάτοχος ενός ασφαλισμένου οχήματος, το ασφάλιστρο του οποίου μπορεί να μην ξεπερνά τα 400 ευρώ σε γενικές γραμμές μιλώντας το χρόνο.
Τα δικαστήρια, πέραν αυτών, είναι τα αρμόδια που θα κρίνουν ποιος έχει έννομο δικαίωμα για να αποζημιωθεί και ποιο θα είναι το ύψος.
Τα θύματα από την πλευρά τους έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν.
Μέχρι πότε όμως όλη αυτή η ευκολία της ‘είδησης’;. Αναρωτιέται κανείς, αφού θέλουν κάποια για παράδειγμα τηλεοπτικά Μέσα να ενημερώσουν το κοινό τους, δίνοντας τόσο χρόνο σε ένα συμβάν, γιατί δεν παίρνουν πληροφόρηση από έγκυρους συναδέλφους τους, που ενδεχομένως να δουλεύουν στο ίδιο μέσο;
Η πληροφόρηση είναι πολύ καλή και αλίμονο αν δεν την είχαμε. Ο κόσμος πρέπει να μάθει για το ρόλο των ασφαλειών. Ο τρόπος όμως της ‘πώλησης’ σκοντάφτει.
Ο,τι λάμπει μπορεί να είναι και μίξη.
Τα όρια και οι έλεγχοι μήπως δεν βλάπτουν;
Insuranceworld.gr
