του Ιωάννη Ρουκά
Είναι η πρώτη φορά που εδώ και χρόνια, διαβάζουμε στη σχετική αρθρογραφία για έναν γνωστό δείκτη που χρησιμοποιεί το διεθνώς το Τραπεζικό Σύστημα διεθνώς.
- Τον Δείκτη Loan to Value (LtV).
Ο δείκτης αυτός δείχνει τη σχέση μεταξύ της αξίας -ύψους του δανείου ενός δανειολήπτη προς την αξία (εμπορική;) των προσημειώσεων των ακινήτων του.
Όσο, ο παρανομαστής είναι μεγαλύτερος του αριθμητή, δηλαδή όσο οι «εξασφαλίσεις» καλύπτουν σε αξία το δάνειο, η ΤΡΑΠΕΖΑ αισθάνεται «ασφαλής».
Μήπως τελικά, αυτή ειναι μια από τις σοβαρές αιτίες του προβλήματος των κόκκινων δανείων στη Χώρα μας;
Για όλους εμάς, είναι γνωστό, ότι τα προηγούμενα χρόνια, στη αρχή όλης αυτής της περιπέτειας, όταν ερχόμασταν σε επαφή με τις τράπεζες για να διαπραγματευτούμε καλύτερους όρους στα δάνεια, εταιρειών, κυρίως, όταν οι αξίες των ακινήτων ήταν πάνω από την αξία του δανείου, η κάθε ΤΡΑΠΕΖΑ αρνιόταν πεισματικά να αναδιαρθρώσει το δάνειο με την αιτιολογία ότι ήταν καλυμμένη και ότι σε περίπτωση «εκτέλεσης» τοτε θα έσπερνε τα χρήματα της πίσω ακόμα και σε αξίες πίεσης (forced value), σε ενδεχόμενο πλειστηριασμό.
Αυτός ο παραλογισμός συνεχίστηκε για χρόνια, με τα κόκκινα δάνεια να αυξάνονται με εκθετικό βαθμό κάθε χρόνο απλά γιατί οι τράπεζες «ήταν καλυμμένες» και δεν λειτουργούσαν επιχειρηματικά, λογικά θα πω εγώ, ρυθμίζοντας, δάνεια, ειδικά αυτών που μόνοι τους ζητούσαν τη ρύθμιση βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν.
Οι απαντήσεις ήταν του τύπου: «μα είμαστε καλυμμένοι», «δεν μας αφήνει ο κανονισμός μας» και αλλά τέτοια.
Αποτέλεσμα:
- 100 δις ευρώ κόκκινα δάνεια.
- Ελάχιστες ρυθμίσεις είτε διμερώς είτε μέσω του εξωδικαστικού.
- Προβλήματα στους Ισολογισμούς των Τραπεζών.
- Ανακεφαλαιοποιήσεις.
- Πωλήσεις δανείων.
- Funds.
Και τα λοιπά γνωστά φαινόμενα και εξελίξεις.
Θα ήταν άραγε, διαφορετική η εικόνα εάν οι Τράπεζες μας λειτουργούσαν αλλιώς;
Κατά την άποψη μου ναι.
Διότι και χρήματα θα εισέπρατταν πιο άμεσα. Λιγότερες απαιτήσεις θα είχαν σε νεα κεφαλαία. Θα αποθάρρυναν τους απανταχού στρατηγικούς κακοπληρωτές που κάθονται πίσω από «ακίνητα» και δήθεν περιουσίες.
Βέβαια, αυτά προϋποθέτει, το Τραπεζικό Σύστημα, να είναι σε θέση να αξιολογήσει με πραγματικά επιχειρηματικά κριτήρια επενδύσεις, επιχειρηματικά σχέδια, οράματα και πανοράματα επίδοξων επιχειρηματιών και επαγγελματιών.
Θα έπρεπε να είχαν ουσιαστικό λόγο και επιχειρήματα αλλά και συμμετοχή ίσως σε όλα τα παραπάνω. Και όχι απλά να ζητάνε τρία πράγματα:
Εξασφαλίσεις, εξασφαλίσεις και φυσικά εξασφαλίσεις.
{ Ο κ. Ιωάννης Ρουκάς Οικονομολόγος
Προεδρος Ελληνικού Ινστιτούτου Οικονομικής Διοίκησης ΕΕΔΕ – Μακεδονίας.}
