Ο Τραμπ ανακοίνωσε δασμό 30% στις εισαγωγές προϊόντων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, απειλώντας ότι θα τον αυξήσει όσο χρειαστεί για να (υπερ)καλύψει τα αντίμετρα της Κομισιόν. Ωστόσο, στο τέλος, μπορεί να υπάρξει αναπροσαρμογή αν αλλάξουν πολιτική στις Βρυξέλλες.
Ουδεμία έκπληξη προκαλούν τα παραπάνω σε όσους παρακολουθούν και «διαβάζουν» την πολιτική και τους τακτικισμούς του προέδρου των ΗΠΑ. Στην ΕΕ, όμως, εμφανίστηκαν (;) ελαφρώς ξαφνιασμένοι. «Θα λάβουμε ανάλογα αντίμετρα αν χρειαστεί, και η ΕΕ έχει θέσει ως σταθερή προτεραιότητα μια διαπραγματευτική λύση με τις ΗΠΑ», ήταν η απάντηση της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν. Είχε προηγηθεί η απόσυρση των σχεδίων της ΕΕ για την επιβολή φόρου στις ψηφιακές εταιρείες (αμερικανικούς κολοσσούς). Τα συμπεράσματα είναι λογικά.
Πλέον, το «μπαλάκι» βρίσκεται ξανά στην πλευρά της φον ντερ Λάιεν, η οποία, μέχρι στιγμής, δεν έχει πάρει καν πόντο από «σερβίς».
Ωστόσο, το μεγαλύτερο βάρος του «παιχνιδιού» πέφτει στην πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθώς στη Σύνοδο της Sintra οι προειδοποιητικές βολές από την πλευρά της Fed ήταν ηχηρότατες. Με την ισοτιμία ευρώ/δολαρίου στο 1/1,17, η Κριστίν Λαγκάρντ έχει να διαχειριστεί μια κατάσταση ανάλογη του… «τετραγωνισμού του κύκλου». Υπό την άμεση απειλή, μάλιστα, του προέδρου των ΗΠΑ ότι «(…) αν, για οποιονδήποτε λόγο, αποφασίσετε να αυξήσετε τους δασμούς σας και να προβείτε σε αντίποινα, τότε, όποιο κι αν είναι το ποσοστό της αύξησης, αυτό θα προστεθεί στο 30% που εμείς επιβάλλουμε», έγραψε στη σχετική επιστολή.
Ο Τραμπ ανακοίνωσε, επίσης, αυτήν την εβδομάδα, ότι θα επιβάλει δασμούς 35% στον Καναδά, άλλον έναν βασικό εμπορικό εταίρο που ελπίζει σε συμφωνία. Έχει επίσης απειλήσει με δασμούς 20%-50% και κάποιες άλλες χώρες, όπως η Βραζιλία, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα.
Ο τελευταίος γύρος δασμών δείχνει ότι ο Τραμπ είναι πρόθυμος να ανατρέψει παγιωμένες σχέσεις προκειμένου να επαναδιαπραγματευτεί τους κανόνες του παγκόσμιου εμπορίου. Αλλά για τους βασικούς εμπορικούς εταίρους το ερώτημα, πλέον, είναι αν θα απαντήσουν.
Κρίνοντας από τις δηλώσεις της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν και της Κάγια Κάλας, η ΕΕ –πρακτικά η Ευρώπη, οι 27 χώρες με τα διαφορετικά, και συχνά αλληλοσυγκρουόμενα, συμφέροντα– δεν έχει καν ενιαία γραμμή, πολύ δε περισσότερο πειστική διαπραγματευτική ισχύ. Και αυτό το γνωρίζει η άλλη πλευρά.
