Η βία και ο κοινωνικός αυτοματισμός

Περνώντας από ένα φανάρι όπου διαπληκτίζονταν δύο δικυκλιστές , αντέδρασα όταν ένας κατέβηκε απειλητικά και γλιτώσαμε έναν καβγά…

Λειτουργώντας από μόνη της η μνήμη μου, αντιπάλεψε τα ασυνείδητα λόγια που μου ψιθύριζε ταυτόχρονα ο εσωτερικός εαυτός/ρόλος μου ως πατέρα/συζύγου/εμπόρου/«κυρίου», που μάλλον θα οδηγούσε στην υπαγωγή και εφαρμογή υπό άλλες συνθήκες, της ενδεκάτης εντολής, της «ου μπλέξεις»…

Και, κάπως έτσι, έφτασα να αναρωτιέμαι, αλήθεια, για ποιο λόγο δε σταμάτησαν τον βάρβαρο σύζυγο, η έστω πρώην σύζυγό, οι θεατές του ξυλοδαρμού της δύσμοιρης γυναίκας στην Κέρκυρα προχθές;

Και έπειτα, πάλι ως εκ μνήμης σκέφτηκα, εδώ ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός (ναι, ο ακατανόμαστος), δεν επισκέφτηκε τον κεντρικό τραπεζίτη και πρώην πρωθυπουργό, όταν δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση, δίνοντας σε ολόκληρη την κοινωνία το μήνυμα, πως «ίσως και να του αξίζει του μπάσταρδου».

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, αλλά δεν υπάρχει Δημοκρατία α λα καρτ.

Υπάρχουν θεσμοί, Υπάρχουν νόμοι, υπάρχει ο ανθρωπισμός που εναντιώνεται συλλήβδην στη βία. Μόλις η βία αρχίζει, δε σταματά. Και όλοι κρινόμαστε για τη στάση μας απέναντί της. Θα είμαστε άνθρωποι ή θα είμαστε ένοχοι.

Θα γίνουμε όλοι ….όπως ο κορυφαίος πολιτικός του πρόσφατου παρελθόντος. Θα ανταμειφτούμε ηθικά, υλικά και κοινωνικά επειδή κάναμε τη …γλάστρα, ή θα αποκτήσουμε ρόλο και υπόσταση απέναντι στον εαυτό μας, στην κοινωνία, στην όποια ανώτερη κοσμική Αρχή, υψώνοντας ανάστημα ως άνθρωποι απέναντι στη βία.

Ο αυτοματισμός που ανέχεται τη βία, ο αυτοματισμός ακόμα ακόμα, που εκθρέφει και την ίδια την κουλτούρα ανοχής απέναντι στη βία καθόλες τις εκφάνσεις της, σίγουρα έχει τις ρίζες του σε συντηρητικές παραδοχές και στρεβλή ερμηνεία τους, σίγουρα όμως ενισχύθηκε τα τελευταία χρόνια από μία δήθεν ριζοσπαστική άποψη ότι αυτός που παθαίνει, για κάποιον δήθεν δίκαιο λόγο το παθαίνει. «Κάπου θα φταίει βρε αδερφέ»…

Και, ΟΚ, κατακρίνουμε την δίψα για τη στρεβλή αυτή κενόδοξη αυτοπροβολή στα ΜΜΕ του βούρκου, καθώς και την προσωπική/ατομική ευθύνη που τη συνοδεύει, εντούτοις πάντοτε παραβλέπουμε τη δική μας ατομική ευθύνη – να κατακρίνουμε χωρίς αστερίσκους τη βία – να κατακρίνουμε έναν Πρωθυπουργό όταν δεν επισκέπτεται τον πρώην Πρωθυπουργό  που δέχτηκε τρομοκρατικό δολοφονικό χτύπημα – να μη δεχτούμε να λάβουμε σε αντροπαρέα το βίντεο κάποιου που δεν έχει δώσει συναίνεση αναπαραγωγής – να σταματήσουμε έναν άνθρωπο που βαίνει να επιτεθεί σε έναν άλλον άνθρωπο επειδή διαπληκτίστηκαν απλά στο δρόμο – να μην ανεχτούμε τη βία, ούτε ως εργαλείο, παρά μόνο στο μέτρο της αποτροπής της βίας εκ μέρους της δημοκρατίας

Αλλά προπάντων φταίμε εμείς που δεν κάνουμε τη διάκριση και δε σηκώνουμε με την ατομική μας ευθύνη το ατομικό μας βάρος…