Με υποδέχθηκε σε εκείνο το μικρό, λίγο σκοτεινό, γραφείο, με τα έπιπλα και το μεγάλο, βαρύ, ξύλινο χρηματοκιβώτιο του κράτους, της εποχής του Χαρίλαου Τρικούπη.
Συζητώντας, περάσαμε από τα υπόλοιπα γραφεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Σταθήκαμε στην περιβόητη αίθουσα των διαπραγματεύσεων, στην οποία κυριαρχεί ένας τεράστιος πίνακας με τον «Προμηθέα Δεσμώτη», προφανώς για να θυμίζει σε όλους τις δυσκολίες και τα βάσανα μιας μικρής χώρας, που, αντί να εκμεταλλεύεται την ευελιξία που της προσφέρει το μέγεθος, ταλαιπωρείται ασύστολα από τις εσωτερικές της πληγές και διχόνοιες.
Ο Θόδωρος Σκυλακάκης είναι ένας εκ πεποιθήσεως φιλελεύθερος πολιτικός, που παλεύει για τις ιδέες του, αλλά ταυτόχρονα μάχεται με πάθος για την εφαρμογή μιας δίκαιης κοινωνικής πολιτικής, που θα προστατεύει τους πραγματικά άτυχους και αδύναμους, όχι όμως εκείνους που απλώς κρύβουν τα εισοδήματά τους.
Μέσα σε σαράντα λεπτά συζήτησης, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ξεδίπλωσε, με απλά λόγια, το οικονομικό σχέδιο της επόμενης τετραετίας, με τις προτεραιότητες και τους στόχους που –υπό κανονικές συνθήκες πολιτικής συζήτησης– θα έπρεπε να υιοθετηθούν από όλους όσοι ασχολούνται με τη διακυβέρνηση αυτής της χώρας…
Ο Θόδωρος Σκυλακάκης είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός, που βρέθηκε στη Νέα Δημοκρατία ακριβώς όταν ανέλαβε ένας μεγάλος φιλελεύθερος πολιτικός, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Την ευθύνη των οικονομικών του κράτους ανέλαβε όταν στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και της κυβέρνησης, βρέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που η μοίρα το έφερε, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, να ασκήσει την πιο επεκτατική κοινωνική πολιτική στην ιστορία της χώρας.
Συζητώντας με τον Θόδωρο Σκυλακάκη, ανακαλύπτουμε την αξία της λογικής και των επιχειρημάτων. Ο καθένας έχει δικαίωμα να διαφωνεί μαζί του. Ουδείς όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών δεν έχει ιδέες, εμπειρίες, γνώσεις και επιχειρήματα.
Στον Χρήστο Ν. Κώνστα
Ποιες είναι, λοιπόν, οι προκλήσεις και οι προτεραιότητες της οικονομικής μας πολιτικής για την επόμενη τετραετία, αμέσως μετά τις εκλογές;
Οι προκλήσεις είναι πολλές και, όπως αποδείχθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι εκπλήξεις και οι ανατροπές είναι περισσότερες. Επομένως, απαιτούν άμεση προσαρμογή.
Οι προτεραιότητές μας είναι, κατά βάση, τρεις:
1. Η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας, ώστε να περάσουμε από την «καταναλωτική εσωστρέφεια» στην «επενδυτική εξωστρέφεια».
2. Η αποτελεσματική λειτουργία του κράτους, ώστε να πάψει η Δημόσια Διοίκηση να μοιάζει με μια μεγάλη «σιδερένια μπάλα» δεμένη στα πόδια κάθε πολίτη και κάθε επιχειρηματία.
3. Η σωστή λειτουργία των θεσμών. Οι θεσμοί προσδίδουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε μια χώρα, σε μια οικονομία, στην κοινωνία. Είναι λίγες οι χώρες στον πλανήτη που έχουν πετύχει την άψογη λειτουργία των θεσμών. Και δεν είναι συμπτωματικό που αυτές, ακριβώς, οι χώρες προηγούνται σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Τι εννοείτε εσείς με την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου;
Πρώτα απ’ όλα, τη μετάβαση από την «γκρίζα» στη «λευκή» οικονομία. Πρέπει, διαρκώς, να ασκούμε πιέσεις ώστε να μειώνεται η λεγόμενη «παράτυπη» οικονομία. Με τον τρόπο αυτό αυξάνουμε τα φορολογικά έσοδα του κράτους, έχουμε τη δυνατότητα για μείωση των φορολογικών συντελεστών και έχουμε τους πόρους για την προστασία όλων εκείνων που έχουν την ανάγκη κοινωνικής μέριμνας.
Η προώθηση ηλεκτρονικών συναλλαγών, η εντατικοποίηση των ελέγχων, συνδυαστικά με τις μειώσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών μειώνουν, διαρκώς, το κενό στις εισπράξεις ΦΠΑ. Και αυξάνονται, έτσι, οι διαθέσιμοι πόροι για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Επιδίωξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η ενίσχυση των οικονομικά ευάλωτων νοικοκυριών και της μεσαίας τάξης, με βάση τις δυνατότητες της οικονομίας.
Αυτό κάναμε κατά τη διάρκεια των διαδοχικών κρίσεων και θα συνεχίσουμε να κάνουμε, διασφαλίζοντας παράλληλα πως δεν θα διαταραχθεί η δημοσιονομική σταθερότητα της χώρας και οι καλές οικονομικές επιδόσεις της, που την έχουν θέσει σε αναπτυξιακή τροχιά και την έχουν φέρει πολύ κοντά στην ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας.
Πώς θα «ασπρίσετε» την «γκρίζα», την παράτυπη οικονομία;
Έχει ήδη ξεκινήσει η εφαρμογή σχετικών μέτρων μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Και, μέσα στα επόμενα χρόνια, θα αναδειχθούν εκπληκτικά αποτελέσματα. Μεταξύ αυτών των πρωτοβουλιών είναι: η σύνδεση των POS με τις ταμειακές μηχανές, η υποχρέωση να έχει κάθε επιχείρηση online δελτίο αποστολής για όλα τα αγαθά που διακινούνται, το ηλεκτρονικό τιμολόγιο, που θα μας επιτρέψει, επιτέλους, να μάθουμε ποια προϊόντα και ποιες υπηρεσίες φέρνουν τα έσοδα κάθε επιχείρησης ή ελεύθερου επαγγελματία.
Η χώρα μας, πριν μερικά χρόνια, ήταν δεύτερη ή τρίτη στη φοροδιαφυγή, με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους μας. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε αξιόλογη μείωση, αλλά έχουμε ακόμη μεγάλη απόσταση να διανύσουμε. Σήμερα, όμως, έχουμε τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, που στηρίζουν αυτήν την προσπάθεια, σε πολύ αυστηρά χρονοδιαγράμματα…
Το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας «Ελλάδα 2.0», αποτελώντας ένα πρόγραμμα θεμελιώδους οικονομικού μετασχηματισμού, οδηγεί την ελληνική οικονομία προς ένα πιο εξωστρεφές και ανταγωνιστικό οικονομικό μοντέλο, με ένα ψηφιοποιημένο κράτος, έναν πολύ μειωμένο «γκρίζο τομέα» και ένα πιο φιλικό προς την ανάπτυξη φορολογικό σύστημα.
Τι άλλες αλλαγές πρέπει να γίνουν στο παραγωγικό μας μοντέλο;
Εδώ έχουμε τρεις μεγάλες προτεραιότητες:
• Πρώτα απ’ όλα, τη δημιουργία οικονομιών κλίμακας στις επιχειρήσεις.
• Δεύτερον, την ενεργειακή μετάβαση. Να περάσουμε από τη «βρώμικη» εισαγωγική οικονομία στην ενεργειακά καθαρή, εξαγωγική.
• Ταυτόχρονα, να καλύψουμε το επενδυτικό κενό. Ξεκινήσαμε με επενδύσεις που αντιστοιχούν στο 10% του ΑΕΠ και πρέπει, οπωσδήποτε, να φτάσουμε σε ύψος επενδύσεων που να αντιστοιχούν στο 20% του ΑΕΠ. Έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να πετύχουμε αυτόν τον στόχο. Τα τελευταία χρόνια, το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε πάνω από 25 δισ. ευρώ, το δημόσιο χρέος μειώθηκε κατά 15 μονάδες (σε σχέση με το 2018 ως ποσοστό του ΑΕΠ) και οι επενδύσεις αυξήθηκαν κατά 45%. Ταυτόχρονα, είχαμε μια ραγδαία μείωση της ανεργίας, που προσεγγίζει τα προ των μνημονίων επίπεδα.
Η συζήτηση αυτή ξεκινά από το μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων…
Η Ελλάδα έχει χιλιάδες πολύ μικρές επιχειρήσεις. Και κάποιες από αυτές επιβιώνουν στον ανταγωνισμό με τη φοροδιαφυγή. Αποκρύπτουν εισοδήματα ή φουσκώνουν δαπάνες. Εμείς προσφέρουμε σημαντικά κίνητρα, φορολογικά και χρηματοδοτικά, για συγχωνεύσεις και συμμαχίες, ώστε οι επιχειρήσεις αυτές να αποκτήσουν οικονομίες κλίμακας.
Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις αναπτύσσονται, μεγαλώνουν, προσλαμβάνουν και επενδύουν με οικονομίες κλίμακας.
Το «Ελλάδα 2.0» περιλαμβάνει εργαλεία (επιδοτήσεις και δάνεια) και μεταρρυθμίσεις που καθιστούν την ελληνική οικονομία πιο εξωστρεφή, πιο ανταγωνιστική, πιο αποτελεσματική-παραγωγική και πιο «πράσινη», ενώ παράλληλα συμβάλλουν στην περαιτέρω ψηφιοποίηση του κράτους, προάγουν τη συμμετοχή στην αγορά εργασίας και τη μείωση της «γκρίζας» οικονομίας.
Είναι σημαντικό να διευρυνθεί το εργατικό μας δυναμικό με νέους σε ηλικία εργαζόμενους, που δεν θα σπαταλούν τα χρόνια της δουλειάς τους σε «μαύρη εργασία». Πρέπει να δούμε περισσότερες γυναίκες να συμμετέχουν, δυναμικά, στην παραγωγική διαδικασία.
Τέλος, για κάποιον περίεργο λόγο, βλέπουμε εργαζόμενους ηλικίας 55 έως 65 ετών να εγκαταλείπουν τη «μάχη» ή να υποχρεώνονται να φύγουν από τις δουλειές τους ενώ θέλουν και μπορούν να προσφέρουν περισσότερα στην οικονομία, την κοινωνία, αλλά και στις οικογένειές τους.
Πώς θα πείσετε τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον ελεύθερο επαγγελματία, να δεχθεί να παραχωρήσει το μισό «βασίλειό» του, να συμμαχήσει και να συγχωνευθεί για να μεγαλώσει;
Εδώ μπαίνει ένα ουσιώδες στοιχείο της πολιτικής μας που ποτέ δεν κατάλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ: τα κίνητρα. Οι οικονομικές εξελίξεις δεν διατάσσονται. Ανταποκρίνονται όμως σε κίνητρα και ευκαιρίες που εμείς προσφέρουμε. «Κλειδί» για την επιτυχία της προσπάθειάς μας ήταν τα οικονομικά κίνητρα για δουλειά και δημιουργία, που χαρακτήρισαν την οικονομική μας πολιτική.
Η αποτελεσματικότητα της πολιτικής αυτής αποτυπώνεται στην πρόσφατη έκθεση του Economist Intelligence Unit, από την οποία προκύπτει πως η Ελλάδα ήταν η χώρα που πέτυχε, την τριετία 2019-2022, τη μεγαλύτερη βελτίωση του επιχειρηματικού της περιβάλλοντος, «σκαρφαλώνοντας» 16 θέσεις στη σχετική κατάταξη.
Γεγονός που, ταυτόχρονα, λειτούργησε σαν «μαγνήτης» για την ανακοίνωση εμβληματικών επενδύσεων στη χώρα μας από εταιρείες κολοσσούς, όπως η Microsoft, η Amazon Web, η Cisco, η Volkswagen, η JP Morgan κ.ά.
Όλοι αυτοί οι μεγάλοι οργανισμοί θα χρειαστεί να συνεργαστούν με ελληνικές μικρότερες επιχειρήσεις, οι οποίες όμως, με τη σειρά τους, πρέπει να έχουν μέγεθος, διαδικασίες, δυνατότητες και προοπτικές για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.
Αν καταλαβαίνω καλά, η επόμενη κυβερνητική θητεία θα ξεκινήσει με την «προίκα» του Εθνικού Σχεδίου για την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας…
Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα. Οι πόροι που έχει στη διάθεσή της η χώρα μας από αυτό το πολύτιμο αναπτυξιακό εργαλείο αναμένεται να οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση ιδιωτικών επενδύσεων για τα δεδομένα της Ελλάδας, της τάξεως των 65-70 δισ. ευρώ (συμπεριλαμβανομένων των πόρων του RePowerEU).
Προϋπόθεση για να συνεχιστεί η επιτυχημένη οικονομική πορεία της χώρας, και να μην υπάρξει ανατροπή και τραγική οπισθοδρόμηση, είναι η πολιτική σταθερότητα, η συνέχιση και εμβάθυνση της μεταρρυθμιστικής πολιτικής.
Με κύριους στόχους τον αποφασιστικό εκσυγχρονισμό των τμημάτων του κράτους, που παραμένουν πίσω στην εποχή των συντεχνιών και της ακραίας αναποτελεσματικότητας, και την «έκρηξη» επενδύσεων, που έχει ήδη ξεκινήσει και θα πολλαπλασιαστεί στα επόμενα χρόνια.
Ας περάσουμε, τώρα, σε αυτό που εσείς περιγράψατε ως «αποτελεσματική λειτουργία του κράτους», ώστε να μην είναι το κράτος εμπόδιο στην οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα…
Η αλλαγή του κράτους είναι ένα πολύ μεγάλο στοίχημα. Πρέπει να είναι μια αλλαγή με θεσμικά χαρακτηριστικά, μη ανατρέψιμα. Για παράδειγμα, να μην έχουμε ποτέ ξανά φορολογική ενημερότητα σε χαρτί. Αυτό είναι μια θεσμική αλλαγή.
Οι θεσμοί στην Ελλάδα πρέπει να λειτουργούν καλύτερα. Οι Ανεξάρτητες Αρχές, οι Ελεγκτικές Αρχές, η Δικαιοσύνη. Η καλύτερη λειτουργία των θεσμών θα μας προσφέρει συγκριτικό πλεονέκτημα. Αυτοί είναι οι δύο μεγάλοι στόχοι: η αλλαγή του κράτους και η μετατροπή των καινούργιων συνηθειών σε θεσμούς που αποκτούν βάση.
Και ακόμη ένα μεγάλο στοίχημα, που δεν είναι οικονομικό, αφορά στην προσαρμογή του πολιτικού συστήματος σε μια πιο κανονική χώρα. Δηλαδή θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα που να συνειδητοποιεί ότι οι πολίτες αυτής της χώρας θέλουν κανονική, δυτικού τύπου, δημοκρατία. Θέλουμε να συζητάνε τα προβλήματά τους, να εκφράζουμε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα και, τελικά, να βγαίνει ένα συμπέρασμα, ανάλογα με τις κοινωνικές ανάγκες, μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία. Αυτή η απλή ομαλοποίηση είναι το τρίτο μεγάλο ζητούμενο της επόμενης τετραετίας.
Με ποια συγκεκριμένα βήματα μπορείτε να υποσχεθείτε ένα καλύτερο, πιο αποτελεσματικό κράτος;
Ξεκινούμε από τον δραστικό περιορισμό της γραφειοκρατίας. Την «ηλεκτρονικοποίηση» των κρατικών υπηρεσιών, την ψηφιοποίηση των αρχείων του κράτους. Τη διαλειτουργικότητα των υπηρεσιών. Τη χωροταξία.
Έχουμε ήδη ξεκινήσει μια μεταρρύθμιση-επανάσταση στο «μέτωπο» της αδειοδότησης, που θα αλλάξει όλη την εικόνα της επιχειρηματικότητας.
Η Ελλάδα, μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, θα αποκτήσει, για πρώτη φορά, τοπικά πολεοδομικά σχέδια παντού. Θα «κλειδώσουμε» τους διαθέσιμους χώρους. Θα τους καταγράψουμε.
Αυτό θα λύσει το μεγάλο πρόβλημα που οδηγεί τους επιχειρηματίες στην αβεβαιότητα ή στο Συμβούλιο Επικρατείας. Δύο αιώνες από τη σύσταση του ελληνικού κράτους, και δεν έχουμε ολοκληρωμένο χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό. Επιτέλους, θα αποκτήσουμε με το Ταμείο Ανάκαμψης.
Όλοι όσοι επενδύουν στην Ελλάδα μιλούν για έναν αργό και αντιπαραγωγικό κρατικό μηχανισμό, που εμποδίζει τις κινήσεις τους.
Δύο είναι, κατά τη γνώμη μου, τα κρίσιμα διακυβεύματα της επόμενης τετραετίας: η συνέχιση και αξιοποίηση της καλής πορείας που ακολουθεί, τα τελευταία χρόνια, η ελληνική οικονομία και ο εκσυγχρονισμός των τμημάτων του Δημοσίου που παραμένουν ακόμα αιχμάλωτα του «βαθέος κράτους».
Ο ελληνικός λαός, με την ψήφο του στις εκλογές της 21ης Μαΐου, καλείται συνεπώς να απαντήσει σε σχέση με το ποια κυβέρνηση έχει την ικανότητα και τη διάθεση να εφαρμόσει τις πολιτικές για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, ώστε να αποφευχθεί ένας νέος καταστροφικός οικονομικός «αυτοτραυματισμός».
Το ερώτημα ποιος μπορεί να αλλάξει το «βαθύ κράτος» του αναχρονισμού είναι, άλλωστε, αλληλένδετο με την πορεία της οικονομίας. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο γιατί το «βαθύ κράτος» είναι μια μόνιμη οικονομική πληγή μέσω γραφειοκρατίας, καθυστερήσεων και αναποτελεσματικότητας –που κατεξοχήν το χαρακτηρίζουν–, αλλά και γιατί οποιαδήποτε αλλαγή του κράτους προϋποθέτει ισχυρή οικονομία.
Χρειάζονται χρήματα για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και πολιτικό κεφάλαιο, που πρέπει να διαθέτει μια κυβέρνηση η οποία υλοποιεί την προσπάθεια να αλλάξει το κράτος. Και χωρίς ισχυρή οικονομία, τίποτα από τα δύο δεν υπάρχει. Συνεπώς, χωρίς ισχυρή οικονομία, μεταρρυθμίσεις «γιοκ».
Ας μιλήσουμε λίγο για το κοινωνικό κράτος. Πολλοί σας κατηγορούν για μια υπερβολική επιδοματική πολιτική, ενώ από την άλλη πλευρά σας κατηγορούν για αδιαφορία ως προς τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα, που δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις…
Το κράτος οφείλει να έχει ένα αποτελεσματικό «δίχτυ» κοινωνικής προστασίας για να προστατεύει και να μεριμνά υπέρ των οικονομικά αδύναμων. Σήμερα, αυτό το «δίχτυ» υπάρχει, αλλά έχει και μεγάλα «κενά». Ενισχύει τους πολίτες με βάση τα εισοδήματα που δηλώνουν. Όσοι καταφέρνουν να μη δηλώνουν τα εισοδήματά τους ενισχύονται από κρατικούς πόρους και με τον τρόπο αυτό διογκώνουν την κοινωνική ανισότητα. Στερούν από τους πραγματικά ευάλωτους, δηλαδή, πολύτιμους δημόσιους πόρους και συντηρούν την κοινωνική αδικία. Οφείλουμε να κλείσουμε αυτά τα «κενά».
Μου μιλήσατε για «επιδοματική πολιτική» και «παροχές». Η έννοια «παροχές», κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει στη δική μας φιλοσοφία. Ο δημοσιονομικός χώρος που κάθε φορά εξοικονομείται ανήκει στους φορολογούμενους, από τους οποίους προέρχεται. Η κυβέρνηση, με δημοσιονομική ευθύνη, διαχειρίζεται τους φορολογικούς πόρους προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας. Και ελέγχεται δημοκρατικά για το αποτέλεσμα στις εκλογές.
Σήμερα, απόλυτη προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι, στη φάση αυτή, το πρόβλημα της ακρίβειας. Ο όποιος χώρος δημιουργείται εκεί διατίθεται. Για την απευθείας ενίσχυση των οικονομικά ευάλωτων νοικοκυριών και της μεσαίας τάξης, κατά το δυνατόν.
Ταυτόχρονα, δεδομένου του κλίματος αβεβαιότητας, εξαιτίας των εξωγενών κρίσεων, κινούμαστε συντηρητικά, για να διασφαλίσουμε πως δεν θα τεθεί σε κίνδυνο η δημοσιονομική σταθερότητα, η αναπτυξιακή πορεία της χώρας και ο στόχος για ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας.
Η κυβέρνηση υπόσχεται καλύτερους μισθούς στην επόμενη τετραετία. Πώς μπορεί μια κυβέρνηση να διασφαλίσει τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα;
Μέσα από τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, τη μείωση της ανεργίας και τις διαδοχικές αυξήσεις του κατώτατου μισθού, έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να είναι ο στόχος αυτός απολύτως εφικτός.
Θα τον πετύχουμε συνεχίζοντας τη φιλοεπενδυτική πολιτική μας και τις μεταρρυθμίσεις και διασφαλίζοντας παράλληλα τη δημοσιονομική σταθερότητα.
Όσον αφορά στις επενδύσεις, ειδικότερα, για την ώρα, έχουμε δει μόνο την «κορυφή του παγόβουνου». Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι οι επενδύσεις αποτελούν το «κλειδί» για την αύξηση των μισθών και των ποιοτικών θέσεων εργασίας. Άνευ αυτών, όποια υπόσχεση είναι «κάστρο στην αμμουδιά» και το πρωί της επόμενης ημέρας δεν υπάρχουν ούτε τα ίχνη της.
Από το περιοδικό ΧΡΗΜΑ
Φωτογραφίες-photopress: Θοδωρής Αναγνωστόπουλος
