του Αλέξανδρου Κωστόπουλου
Η σημασία της καταψήφισης ή μη, της χυδαιότητας κ της υποκρισίας που παρακολουθήσαμε στην συζήτηση για την Ελληνογαλλική συμφωνία έχει καλυφθεί εκτενώς.
Αυτό που διέλυσε το στομάχι μου είναι η βυζαντινή ευλάβεια του κ Τσίπρα να προσβάλει, ισοπεδώνει κ ακυρώνει κάθε καλό γίνεται ή υπάρχει σε μια χώρα που ακόμα ψάχνει να καλύψει την απουσία της από τον διαφωτισμό, ακόμα προσπαθεί “να αντιγράψει στο διαγώνισμα επειδή έκανε κοπάνα” και να ξεφύγει από εμφυλιακές εμμονές.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ξέρει, αυτό πουλάει στο κοινό του αλλά νομίζω πως πλέον ξεπεράσαμε κάθε όριο.
- Οι ελληνικές κυβερνήσεις ανέκαθεν ήταν λιγότερες των τεράστιων προκλήσεων που μόνιμα αντιμετωπίζει ο τόπος μας.
Πάντα είχαν στελέχη που δεν μπορούσαν να κρατήσουν το χέρι τους από το μέλι, πάντα υπήρχαν λάθη, ατολμίες, βολέματα και σπατάλες, πάντα ακούγαμε ή ζούσαμε καταστάσεις που μας πίκραιναν.
Κάπως όμως, όλοι μέσα στις αδυναμίες τους πήγαν τον τόπο μας λίγο ή περισσότερο μπροστά. Πάντα υπήρχαν αυτοί που ενέπνεαν κάτι λίγο καλύτερο, δυνατότερο.
Ο κ. Τσίπρας, μολονότι ίσως ο πιο τυχερός όλων των προκατόχων του, με αδιανόητη στήριξη από παντού, βρέθηκε ανάμεσα στην παγκόσμια ελίτ κ κατάφερε να νικήσει κάθε λογική, παραμένοντας ο ίδιος μικρός, κενός καταληψίας χωρίς να γίνει έστω ελάχιστα καλύτερος (αν όχι για την χώρα έστω για τον ίδιο).
Ξεγέλασε μία τεράστια μερίδα της κοινωνίας μας σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή με το καταστροφικό «που ξέρεις, τι άλλο να μας συμβεί», προσέβαλε καθετί δεν ήταν στην παρέα του, αναβάθμισε σε εθνική κουλτούρα το μοντέλο του τσάμπα μάγκα στην άκρη της φωτογραφίας που γελάνε όλοι μαζί του και αφού απέτυχε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο σε καθετί … τώρα θυμωμένο πιτσιρίκι χωρίς τρόπους, κατηγορεί με ύφος χιλίων γυμνών βασιλιάδων.
Με προσβάλει η ευκολία που διαφημίζει μία υπερχρεωμένη – δήθεν αδύναμη χώρα όταν ίσως για πρώτη φορά εδώ κ πολλές δεκαετίες η χώρα μας αλλάζει πολλά στραβά της (τόσο ως δημόσια διοίκηση, όσο και ως ιδιωτική οικονομία) και διεκδικεί επιτέλους με τόλμη και αυτοπεποίθηση τον ρόλο και τον χώρο που της ανήκει στην γεωπολιτική αλλά και οικονομική σκακιέρα.
- Με εξοργίζει η αδιανόητη εμμονή του στο ψέμα και την υποκρισία όταν με την ανικανότητα και τον συρφετό που κυβέρνησε προκάλεσε τόσα πολλά (αν και ομολογώ ότι με εξοργίζει περισσότερο η παθητική αποδοχή όλων μας στα τόσα ψέματα και η ευκολία να “ξεχνάμε”).
Ταπεινή μου άποψη είναι ότι μπροστά σε πραγματικά πρωτόγνωρες προκλήσεις (στις οποίες δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να πιστεύουμε ότι στρουθοκαμηλίζοντας θα τις γλιτώσουμε) και με το διαρκές έλλειμα παιδείας να διαιωνίζει μια αξιακή πόλωση και μία αυτοκαταστροφική σύγκρουση αντιλήψεων, ο κίνδυνος για το αύριο δεν προέρχεται από πρόσωπα με ιστορικές εμμονές, ακραίες κ βαθειά αντιδημοκρατικές αντιλήψεις που ονειρεύονται βουνά, όπλα κ εξεγέρσεις.
Ο κίνδυνος είναι από το μοντέλο που εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας … του “έλα μωρέ τι έγινε … του θα τους δείξω εγώ ” … του “κουνάω το δάχτυλο μου και ξέρω ΕΓΩ πάντα καλύτερα”.
- Μηδενική ευθύνη, μηδενική συνείδηση, μηδενική ντροπή.
Ταπεινή μου άποψη είναι ότι περισσότερο από ποτέ το πολιτικό μας σύστημα αλλά και όλοι μας ως πολίτες χρειάζεται να συνέλθουμε.
- Σοβαροί άνθρωποι να αναζητήσουν σοβαρούς ανθρώπους που δεν θα τρέμουν την μόρφωση, την προσπάθεια, την συνεργασία και την δημιουργία.
Άνθρωποι που σεβόμενοι την ιστορία μας χωρίς ψευδεπίγραφες ενοχές ή εμμονές θα κοιτάνε μπροστά και θα χτίζουν το μπροστά. Που θα εμπνέουν όλους μας να τους στηρίξουμε και να προσπαθήσουμε μαζί.
Αυτή ίσως είναι η επόμενη τεράστια πρόκληση – μεταρρύθμιση που οφείλουμε να κάνουμε … και για αυτή την μεταρρύθμιση δυστυχώς δεν υπάρχει μνημόνιο για να μας πιέσει.
This time , it’s on us.
{O κ. Αλέξανδρος Κωστόπουλος είναι CEO της εταιρείας στρατηγικής επικοινωνίας Foresight}
