Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Ζούμε στην εποχή της Παραγωγικότητας. Το συγκριτικό πλεονέκτημα κάθε κοινωνίας, στο νέο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον, δεν μπορεί να είναι άλλο από την ικανότητά της να παράγει περισσότερα, καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες, στο μικρότερο δυνατό κόστος.
Όταν μια χώρα είναι αποτελεσματική, παραγωγική και ανταγωνιστική, τότε οι επενδυτές του πλανήτη συνωστίζονται στα σύνορά της, προσπαθούν και συναγωνίζονται για το ποιος θα επενδύσει περισσότερα.
Στην Ελλάδα του 2018, η παραγωγικότητα δυστυχώς ακόμη δεν αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων.
Η Ελλάδα δεν παράγει, δεν πουλάει, δεν αγοράζει, δεν κινείται. Οι βουλευτές μας ωστόσο περί άλλα τυρβάζουν ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα σε προτεραιότητα.
Συμπέρασμα: Η Ελλάδα δεν παράγει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ικανή να κυριαρχήσει και να αφανίσει από το προσκήνιο τα θέματα της κλειδαρότρυπας. Ασχολούμαστε περισσότερο με τον Τούρκο παραγωγό του Survivor και λιγότερο με τα θέματα που μπορούν να προσφέρουν δουλειές και πραγματικό πλούτο στην κοινωνία.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν έχει εφευρεθεί άλλη μέθοδος.
Την οικονομική κρίση μπορεί να την ξεπεράσεις μόνο με δουλειά. Με τα μαγαζιά ανοικτά, με τις επιχειρήσεις να δουλεύουν και το Κράτος να επιβάλλει τους κανόνες ώστε οι εργαζόμενοι και οι καταναλωτές να απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους..
Στην Ελλάδα όμως λειτουργούμε αλλιώς. Θέλουμε τα πάντα κλειστά για να έχει το Κράτος το κεφάλι του ήσυχο…
Το Κράτος στην Ελλάδα έχει την τάση να ελέγχει τα πάντα στην οικονομική ζωή της χώρας.
Οι Έλληνες ψηφίζουν με φανατισμό οποιονδήποτε υπόσχεται ότι θα επιβάλει κρατικό έλεγχο σε κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής.
Το Κράτος όμως δεν προλαβαίνει. Λειτουργεί Δευτέρα με Παρασκευή από τις 8 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι και μετά ξεκουράζεται.
Επειδή το Κράτος δεν προλαβαίνει να ελέγχει, προσπαθεί να επιβάλει την καθυστέρηση και την αναβλητικότητα ώστε η οικονομική ζωή της χώρας να παρακολουθήσει τους δικούς του ρυθμούς…
Αποτέλεσμα;
Όσοι πρέπει να παίρνουν σημαντικές οικονομικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στην Ελλάδα είτε κινούνται στους ράθυμους ρυθμούς του Δημοσίου είτε απλώς αγνοούν και παρακάμπτουν το Ελληνικό Δημόσιο
