Την κρίση χρέους της Ελλάδας επικαλέστηκε ο Φρανσουά Μπαϊρού προειδοποιώντας τους Γάλλους τι θα μπορούσε να περιμένει τη χώρα εάν δεν καταφέρει να περιορίσει τις δημόσιες δαπάνες.
Ο Γάλλος πρωθυπουργός ήταν σαφής, παρουσιάζοντας ένα αυστηρό πακέτο λιτότητας, ύψους 43,8 δισ., επικαλούμενος την περίπτωση της Ελλάδας του 2010, σημειώνοντας ότι «δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ τη συγκεκριμένη ιστορία».
Ήταν η ημέρα εκείνη κατά την οποία η απόδοση του δεκαετούς ομολόγου της Γαλλίας ξεπερνούσε κατά 15 μονάδες βάσης το αντίστοιχο της Ελλάδας, δηλαδή η χώρα για να δανειστεί θα έπρεπε να πληρώσει ακριβότερα από τη δική μας, παρότι στην πιστοληπτική αξιολόγηση η απόκλιση των δύο οικονομιών είναι τεράστια.
Προφανώς, μεταξύ των δύο οικονομιών υφίσταται διαφορά τάξης μεγέθους (σε όρους ΑΕΠ) περίπου 3,1 τρισ., έναντι 0,23 τρισ., που σημαίνει ότι το γαλλικό χρέος συνιστά συστημικό κίνδυνο για την Ευρώπη. Κι αν η περίπτωση της Ελλάδας το 2010 ανέδειξε την πολυπλοκότητα ενός προγράμματος διάσωσης αυτού του (ελληνικού) μεγέθους, εύκολα γίνεται κατανοητό τι θα συνέβαινε σήμερα, που και οι συνθήκες διεθνώς είναι διαφορετικές, και η Ευρώπη βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία.
Πρόκειται για μια ανατροπή δεδομένων που πριν από μερικά χρόνια θα φάνταζε αδιανόητη: μια χώρα της περιφέρειας της ευρωζώνης –με προβληματικό παρελθόν– που χρειάστηκε να κάνει το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους της σύγχρονης ιστορίας μπορεί και δανείζεται με χαμηλότερο κόστος από μια χώρα του «πυρήνα» και φυσικά… δανειστή της.
AΠΟ ΧΡΗΜΑ WEEK
