Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Στα ταβερνάκια της παραλίας ακούγεται η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας ανύπαρκτης πολιτικής επικαιρότητας.
Οι χαρούμενες παρέες, μετά από 2-3 ποτηράκια κρασί, καταλήγουν στην βαριά ανάλυση της δύσκολης καθημερινότητάς τους.
Το μοτίβο είναι το ίδιο:
- Στην αγορά όλα είναι νεκρά.
- Τα μαγαζιά ανοίγουν μόνον από συνήθεια, στα γραφεία επικρατεί η σιωπή της υπομονής, οι εργαζόμενοι διεκπεραιώνουν νωχελικά γραφειοκρατικές υποχρεώσεις, οι προϊστάμενοι κάνουν λογαριασμούς απελπισίας ακόμη και την ώρα που κοιμούνται.
- Οι τράπεζες ουσιαστικά απενεργοποιημένες, καθημερινά διαχειρίζονται τη μιζέρια της αποσύνθεσης του παραγωγικού ιστού.
Οι συζητήσεις καταλήγουν στην κρυφή ελπίδα: «μπορεί αύριο κάτι να αλλάξει».
Όλοι όμως γνωρίζουν ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αφού ένας λαός ολόκληρος επιμένει να πιστεύει στους μύθους του παρελθόντος.
Παλαιά, ξεπερασμένα παγκοσμίως, αριστερίστικα σύνδρομα της μεταπολεμικής περιόδου αναβιώνουν στους φιλικούς διαξιφισμούς της ταβέρνας και του καφενείου. Όταν κάποιος επιχειρεί να αλλάξει θέμα συζήτησης με κάτι πιο ανθρώπινο, περισσότερο αισιόδοξο και συγκεκριμένο, γρήγορα διαπιστώνει ότι η αβεβαιότητα για το μέλλον ακυρώνει το όνειρο και τα σχέδια για το αύριο…
Απελπισμένοι άνθρωποι αποζητούν την ανανέωση αλλά επιμένουν να χρησιμοποιούν υλικό του παρελθόντος για να δημιουργήσουν τη συνταγή του μέλλοντος.
Ο παλιά βολικός διαχωρισμός των Ελλήνων, σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς“, δεν εξυπηρετεί πλέον τις επιφανειακές αναλύσεις που πάντα κατέληγαν σε φρούδες ελπίδες και ανύπαρκτους παραδείσους. Οι άνθρωποι που ήρθαν να αλλάξουν την κοινωνία, αποδείχθηκαν υποδεέστεροι των περιστάσεων και καθολικά ανεπαρκείς. Η «ελπίδα ήρθε», πριν από 44 μήνες, 1.330 μέρες στην Εξουσία, αλλά δεν καταδέχθηκε να μείνει.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από πραγματικά νέους ανθρώπους, με νέα αναλυτικά εργαλεία και νέες προσεγγίσεις. Το ψευδεπίγραφο δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή ήρθε να καλύψει το κενό που δημιούργησε η κατάρρευση ενός άλλου εξίσου αβάσιμου και ανιστόρητου Μύθου με το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο.
Όλοι όμως πλέον γνωρίζουν -η Τουρκική κρίση το αποδεικνύει περίτρανα- ότι το πρόβλημα της Ανάπτυξης, του εξορθολογισμού των δαπανών, της παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν αφορά το νόμισμα της χώρας. Αφορά το σχέδιο που ουδείς καταδέχεται να καταρτίσει.
Επειδή όμως αυτή η συζήτηση είναι περίπλοκη, στα ταβερνάκια της παραλίας, οι συμπολίτες μας έχουν ξεχάσει πως είναι να ονειρεύεσαι το μέλλον.
Όλοι περιγράφουν μίζερες καταστάσεις άλλων για να μην αναφερθούν στη δική τους οδυνηρή καθημερινότητα…
