Του Ηλία Καραβόλια
- «Η Γαλλία είναι σε ένα απόλυτο χάος – Φόβοι για ΔΝΤ, σε υψηλό 4μήνου τα spreads των ομολόγων» (25/8)
- «Συνολικά, ο αριθμός των θέσεων εργασίας στη γερμανική βιομηχανία μειώθηκε κατά περίπου 114.000 μέσα σε ένα χρόνο» (23/8)
- «Ημέρες Ελλάδας» του 2009 στην Ιταλία: Σοβαρή κρίση χρέους και ισχνή ανάπτυξη» (19/8)
Τα πρόσφατα δημοσιεύματα δείχνουν την παράνοια : ενώ γέρνει προς την ύφεση η Ευρώπη προσπαθεί να επανέλθει βιομηχανικά και αναπτυξιακά μέσα από έναν ιδιότυπο ( αλλά μάλλον καταστροφικό ) μιλιταριστικό κεϋνσιανισμό.
Οι ειδήσεις όμως λένε και άλλα πράγματα :
- ότι η ΕΕ δέχθηκε μετά την επίσκεψη των ηγετών τους στον Τραμπ να πληρώσει 100 δις στις ΗΠΑ για να εξοπλιστεί η Ουκρανία.
Και φυσικά οι γνωστές ειδήσεις μας λένε εδώ και καιρό ποιο θα είναι το μεγάλο και διαρκές «μνημόνιο ανάπτυξης» :
- το αμυντικό σχέδιο Re-arm Europe με 800 δις προϋπολογισμών για εξοπλιστικά προγράμματα.
Και αναρωτιέται κανείς : πώς αυτό το χρήμα – υποτίθεται κοινοτικό αλλά εντελώς «κοινωνικό» – από εθνικούς και ενωσιακούς προϋπολογισμούς θα βρεθεί όταν μόλις χθες διαβάζουμε ότι Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία είναι στο χείλος της ύφεσης ;
Από πού θα βρεθούν τα κεφάλαια για όπλα και θωράκιση απέναντι στην «ρωσική απειλή»( το νέο μεγάλο μας σοβιετικό σκιάχτρο ) όταν οι κυβερνήσεις βλέπουν ελλείμματα και αύξηση χρεών παντού ;
Ο καπιταλισμός – στην Ευρώπη της αναιμικής ανάπτυξης που γρήγορα ασθμαίνει και υποχωρεί – έχει μια ικανότητα να σταματά τον τρόμο λίγο πριν αρχίσει η κοινωνική αιμορραγία και η λιτότητα.
Τι εννοώ ;
Χωρίς ειρήνη έστω προσωρινή αλλά εικονικά μόνιμη, δεν θα μπορέσουν οι ευρωπαίοι βιομήχανοι και τραπεζίτες( μετά το πράσινο φως από τις Βρυξέλλες) να βάλουν τις μηχανές μπροστά.
Και δεν θα μπορέσει η ΕΕ να κόψει «πολεμικό χρήμα»( και όχι αμυντικό όπως ψευδαισθητικά σερβίρουν στις κοινωνίες)
Κρατήστε πχ την φράση «συμβιβαστική ειρήνη» αλλά και μια ακόμη : «στρατηγικός ρεαλισμός».
Δεν θα τις ακούσουμε σύντομα από επίσημα χείλη, και εύκολα, αλλά ήδη τις επεξεργάζονται κάποιοι αναλυτές ( όπως πχ ο Κυριακίδης της Αυγής ) ο οποιος αναρωτιέται εύλογα :
- «Μπορεί η όποια συμφωνία υπάρξει στο άμεσο μέλλον στην Ουκρανία να εξασφαλίσει στο απώτερο την πολυπόθητη ειρήνη; Είναι δυνατή μια μόνιμη ειρήνη στην Ουκρανία με μια συμφωνία που θα αναγνωρίζει τα τετελεσμένα του πολέμου;»
Η αλήθεια είναι ότι όπως έχει διαδραματιστεί το διαπραγματευτικό σκηνικό ακόμη και μια μερική λύση μπορεί να ειναι προτιμότερη από «καμία λύση»( για να θυμηθούμε τα δικά μας στο behavioral game theory)
Η ουσία βρίσκεται στην Ιστορία και πάλι ( αλλά όχι στην επανάληψη : στα διδάγματα της)
Τα εδαφικά τρόπαια που αναγκαστικά θα δοθούν στον Πούτιν( παρά τις ανεδαφικές προσδοκίες πολλών εξ αρχής της εισβολής του ) και η αμερικανική (δήθεν) διαμεσολάβηση για ειρήνη, τελικά μπορούν και να γλυτώσουν την Ουκρανία από την συνέχιση της καταστροφής της …
Πώς θα γίνει αυτό ;
Το κουρελιασμένο επι δεκαετίες διεθνές δίκαιο – που υποχωρεί μπροστά σε σπάνιες γαίες και ανασύσταση της πολεμικής βιομηχανίας ώστε να πάρει μπρος ο καπιταλισμός – έχει προηγούμενα παραδείγματα.
Πχ την «παραχώρηση» της Καρελίας από τη Φινλανδία στη Σοβιετική Ένωση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (διαμορφώνοντας τότε ένα στάτους το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα).
Επίσης όπως πάλι ο Κυριακιδης παραθέτει
- «η μεταπολεμική διαίρεση της Γερμανίας σε δύο κράτη που ανήκαν μάλιστα σε αντίπαλα γεωπολιτικά στρατόπεδα, διαμόρφωσε συν τω χρόνω ένα σταθερό και πρακτικά μη αμφισβητήσιμο καθεστώς, τουλάχιστον μέχρι τις κατακλυσμιαίες ανατροπές του 1989 που σηματοδότησαν την επανένωση»
Και τέλος ας θυμηθούμε κάτι που σχεδόν ξέχασε και η Ιστορία. :
- «Το 1945 οι Παρτιζάνοι του Τίτο κατέλαβαν τη πόλη της Τεργέστης και τα περίχωρά της. Ο νεοσύστατος ΟΗΕ παρενέβη άμεσα διαιρώντας τελικά την περιοχή σε μια «βόρεια ζώνη» η οποία περιελάμβανε την ίδια τη πόλη και διοικούνταν από το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες και μια νότια ζώνη που διοικούνταν από τη Γιουγκοσλαβία.
- Μέχρι το 1954, η κυβέρνηση του Βελιγραδίου επέτρεψε την ενσωμάτωση του μεγαλύτερου μέρους της βόρειας ζώνης στη Ιταλία, κυρίως λόγω της προοπτικής οικονομικής συνεργασίας με τη Ρώμη.
- Ακόμη και η Σοβιετική Ένωση η οποία είχε αντιταχθεί σθεναρά στις προσπάθειες των ΗΠΑ και της Βρετανίας να ενθαρρύνουν τη Γιουγκοσλαβία να αποκηρύξει τις αξιώσεις της, τελικά χαιρέτισε στο τέλος τον διακανονισμό του Τίτο»
Με λίγα λόγια :
- οι Ρώσοι και οι Αμερικάνοι έχουν και μπορούν να υποστηρίξουν ιστορικά προηγούμενα εδαφικών αναγνωρίσεων μετά από πολεμικές εμπλοκές και ξένη εισβολή( Ρωσία) εντός κρατικής επικράτειας( Ουκρανία)
Θέλουν όμως να υπάρξει τέτοιο μέρισμα ειρήνης πριν γίνει ανάλυση κόστους/ οφέλους για το οικονομικό σήμα της επανεκκίνησης για εξοπλισμούς μελλοντικών συγκρούσεων;
( κάπου αλλού, κάποια άλλη στιγμή, με κάποιους άλλους νεκρούς).
Και αν ναι άραγε συμφέρει να συμμετέχουν σε αυτό η Ουκρανία που αυτή την στιγμή μάλλον είναι με την πλάτη στον τοίχο, όπως και οι της ΕΕ σύμμαχοι της, φυσικά ;
Αλλά επειδή οι ανά τον πλανήτη ολιγάρχες τρέχουν από τώρα για τα συμβόλαια 500-600 δις ανοικοδόμησης της Ουκρανίας, η σωστή ερώτηση είναι κάπως διαφορετική :
- συμφέρει στους Ουκρανούς και Ευρωπαίους πολίτες, στους λαούς δηλαδή, να έλθει μια ειρήνη δήθεν διαρκείας ώστε να χρηματοδοτήσουν με θυσίες και κόπο τους επόμενους πολέμους, είτε τους «προκαλέσει» όπως όλοι λένε ο Πούτιν, είτε τους ενθαρρύνει η πανταχού παρούσα προμηθεύτρια «αμυντικών» εξοπλισμών Αμερική ;
