Του Ηλία Καραβόλια
- «Οι πόροι του Ταμείου Ενεργειακής Μετάβασης υπάρχουν για να διευκολύνουν την ενεργειακή μετάβαση κάνοντάς την πιο ομαλή και πιο δίκαιη, όχι για να επιδοτούμε τον λογαριασμό του κλιματιστικού σε βίλες της Μυκόνου”
( Μάνος Ματσαγγάνης)
Ορθή διάγνωση από τον σοβαρό καθηγητή Οικονομικών στο άρθρο του για τα άσκοπα επιδόματα στην Καθημερινή (https://www.kathimerini.gr/opinion/563777113/anti-gia-epidomata-anaptyxiaki-dimosia-politiki/)
Αλλά αναρωτιέμαι :
- δεν κατανοούμε ότι αρέσκεται επι δεκαετίες αυτή η κοινωνία σε μια δήθεν ταξική πολιτική, καλυμμένη με τον φερετζέ της κοινωνικής πρόνοιας ;
Άραγε πόσοι εξ ημών δεν θα ήθελαν «βίλα στη Μύκονο» και επιδότηση κλιματιστικού ;
Δεν διαφωνώ με το ζητούμενο του καθηγητή Ματσαγγάνη :
- οι παροχές είναι αντιπαραγωγική πολιτική και χρεώνουν τις επόμενες γενιές.
Αλλά σε ποια ακριβώς τάξη ( ή θέση τέλος πάντων) βρίσκεται ο μέσος Ελληνας απέναντι σε αυτές τις διαρκείς πολιτικές παροχών ;
Ο καθηγητής περιγράφει σωστά αυτό που ακούγεται ωραίο ως ζητούμενο :
- «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης».
Όμως, αλήθεια τώρα : στην πράξη τι ακριβώς είναι ;
Και ρωτάω ξεκάθαρα ως μακροικονομολόγος (αλλά δύσπιστος αρκετά πλέον στους ορθόδοξους ορισμούς )
Τι εννοώ :
- Η νεοελληνική οικονομία «επιδοτείται» εκ των έσω, κυρίως.
- Όταν συνεχίζεις να πληρώνεις (ως μισθωτός των 900 ευρώ πχ) το καλαμαράκι 18 ευρώ στο νησί τότε επιδοτείς πέραν του πληθωρισμού και την «πολιτική των επιδομάτων»( αν γίνομαι κατανοητός)
Είναι σχεδόν το ίδιο μικροοικονομικό συμπεριφορικό αποτύπωμα με κάτι άλλο ( νεοελληνικό καθαρά) :
- όταν χρωστάς στην τράπεζα 7-8 χρόνια το δάνειο αλλά μισθώνεις ή αγοράζεις νέο SUV, τότε εκτός από στρέβλωση στην χρηματοπιστωτική αγορά, ενισχύεις και πάλι την παρασιτική επιδοματική οικονομία( αν έγινα πάλι κατανοητός)
Ο Μητσοτάκης λοιπόν, και ο κάθε πρωθυπουργός της μεταμνημονιακης Ελλάδας, των εύκολων πλεονασμάτων λόγω ακρίβειας από τα καρτέλ, δεν έχει κανένα λόγο να ασκήσει «δημόσια κοινωνική πολιτική» ή «ενεργητική πολιτική απασχόλησης».
Και δεν έχει κανένα κίνητρο να πείσει το μεγάλο κεφάλαιο να ρίξει λεφτά στην οικονομία (όπως το ακούτε)
Ο Μητσοτάκης – που υποτίθεται ότι ψηφίζεται λόγω δήθεν καλών χειρισμών των δημοσιονομικών «σταθερών» – δεν έχει κανένα κίνητρο ( ακόμη και αν πέφτει στις δημοσκοπήσεις) να «σηκώσει την οικονομία» με άλλους τρόπους, ορθολογικούς και δοκιμασμένους, και προς μια δίκαιη κατεύθυνση για τους πολλούς.
Πώς να το κάνει όταν βλέπει ότι η κοινωνία του δίνει σινιάλο υπερκατανάλωσης και υπερχρέωσης ; ( δεν τον απαλλάσσω φυσικά από αυτό ως ηθική υποχρέωση και δέσμευση, αν υπάρχει κάτι τέτοιο σήμερα)
Και για να μην χαθούμε στην μετάφραση : είναι ωραίο να περιγράφουμε την ανάγκη για τις εμπροσθοβαρείς πολιτικές και το αναπτυξιακό πρόσημο.
Αλλά δεν χρειαζόμαστε μια καλύτερη οικονομική θεωρία για έναν καλύτερο κόσμο.
Η χώρα αυτή δεν έχει ακριβώς μια οικονομία με ανοιχτό και αποτελεσματικό ανταγωνισμό, ούτε και συντελεστές βελτιστοποίησης των διανεμόμενων ωφελειών του ΑΕΠ ( και ζητάω συγνώμη για την ξύλινη τεχνική ορολογία)
Η νεοελληνική οικονομία ρύθμισε το δημόσιο χρέος της και ήδη κατάφερε και πέρασε σε τροχιά μη βιώσιμου ιδιωτικού χρέους !
Όχι όμως από τις παροχές Τσίπρα και Μητσοτάκη – για όνομα του θεού – και ούτε εις βάρος των ευρωπαίων εταίρων !
Κλείσαμε την μεγάλη τρύπα κάθε χρόνο στο δημόσιο και ανοίξαμε τρύπες (που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ) στα σπίτια και στις δουλειές μας.
Και γιατί το κάναμε :
- Μα γιατί μας επιδοτεί δεκατίες τώρα αυτό το κράτος να κλέβουμε από τα παιδιά μας, επειδή ( προ δεκαετιών πάλι) φροντίσαμε να γίνει ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας που έκλεβε αυτό εμάς ( και εμείς αυτό)
Καταλήγω :
- χρειαζόμαστε ξανά δημόσιες επενδύσεις. Και αυτό δεν είναι «κρατισμός» και ευκαιρία για διορισμούς και κομματικό κράτος .
Πρέπει οι πόροι της ΕΕ, αλλά και οι φόροι μας ταυτόχρονα, να γεννήσουν πολλαπλασιαστές με μεγάλα infrastructure projects ( χωρίς τις γνωστές υπερτιμολογήσεις των ΟΤΑ και άλλων φορέων σε ΣΔΙΤ)
Ακούγεται ανορθόδοξο και παλαιομοδίτικο, το ξέρω.
Αλλά η πραγματικότητα είναι μια : συνεχίζουν να απεργούν τα ιδιωτικά κεφάλαια. Συνεχίζει να απεργεί το τραπεζικό πιστωτικό κεφάλαιο.
Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης, έπεσαν αλλού από εκεί που έπρεπε( ως φαίνεται)
Και το μόνο προσωρινά ευεργετικό οξυγόνο είναι τα δημόσια έσοδα που αυξάνονται λόγω πληθωρισμού.
Ε ας το ομολογήσουμε τότε χωρίς να κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε νοσταλγοί του Ανδρέα ή μαρξιστές : χρειαζόμαστε επιτέλους ικανό κράτος – επιχειρηματία χωρίς παθογένειες του παρελθόντος, χωρίς χαμένα λεφτά και κρατικοδίαιτους.
Όποια κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει σε αυτό τον τόπο, απλά θα μας οδηγήσει ξανά στην λιτότητα επειδή φροντίζουμε εμείς να παρακολουθεί βολικά το μεγάλο παραγόμενο προϊόν μας, το παγκόσμιο συγκριτικό μας πλεονέκτημα : το χρέος μέσω της υπερκατανάλωσης….
