Άλλη μία –πολλοστή– παθογένεια του τρόπου λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενισχύοντας όσους θεωρούν ότι για τη φθίνουσα πορεία της οικονομίας και επιχειρηματικότητας δεν ευθύνεται κανένας… Τραμπ, ει μη μόνον εμείς οι ίδιοι.
Σύμφωνα με τον Σταύρο Καφούνη, «ένα στα πέντε ευρώ του ηλεκτρονικού εμπορίου στην Ελλάδα καταλήγει στην TEMU και τη Shein», στοιχεία που ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ αποκάλυψε παρούσης της γενικής διευθύντριας της EuroCommerce, Christel Delberghe.
Πώς ακριβώς έχει η κατάσταση: οι πωλήσεις ασιατικών –κυρίως κινεζικών– προϊόντων μέσω των διαφόρων πλατφορμών ηλεκτρονικού εμπορίου φθάνουν στο 17,63%-20,9% στην ελληνική αγορά και περίπου ανάλογα είναι τα ποσοστά στις περισσότερες αγορές χωρών της ΕΕ. Θα πει κάποιος –και εύλογα– πως όσο μειώνεται η αγοραστική δύναμη του μέσου Έλληνα, του μέσου Ευρωπαίου, αναγκαστικά θα στρέφεται όλο και περισσότερο στα πολύ φθηνότερα ασιατικά/κινεζικά προϊόντα. Επ’ αυτού ο επικεφαλής της Συνομοσπονδίας είπε: «Δεν ζητάμε να κλείσει η πόρτα της Ευρώπης στο διεθνές εμπόριο, αλλά η… κερκόπορτα του αθέμιτου ανταγωνισμού». Επί της ουσίας, η Ενιαία Αγορά δεν μπορεί, πλέον, να λειτουργεί με «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Όντως, χάρη στους ισχύοντες κανονισμούς της ΕΕ, τα ασιατικά/κινεζικά προϊόντα θεωρούνται ευτελούς αξίας (de minimis) και δεν υποβάλλονται σε δασμούς ή άλλη φορολογία. Αντιθέτως, αντίστοιχα που πωλούνται στην ευρωπαϊκή αγορά υποβάλλονται σε ΦΠΑ, και μάλιστα από το πρώτο ευρώ.
Συνεπώς, υφίσταται ζήτημα μη ισόνομου ανταγωνισμού, πιθανότατα αθέμιτου, όπως υποστηρίζει ο Σταύρος Καφούνης. Για αυτό τι έχει κάνει η ΕΕ, επί σειρά ετών, και μέχρι τώρα; Τίποτα! Αν είναι δυνατόν, οι πολιτικοί στα κέντρα λήψης αποφάσεων να μην έχουν αντιληφθεί τι γίνεται… Να μην έχουν διακρίνει την «κερκόπορτα», με συνέπεια να σπεύδουν, τώρα, σε εκ των υστέρων προσπάθειες διαχείρισης μιας κατάστασης που τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη.
Αυτή είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις που η παροιμιώδης βραδυπορία της Ευρώπης καταλήγει στο να υποσκάπτει την οικονομία/κοινωνία των μελών της: γραφειοκρατία, μη συμφωνία συμφερόντων, κωλυσιεργία κ.ά., που, στη διαδρομή της Ευρώπης, από την ΕΚΑΧ των 6 μελών (το 1951) μέχρι την ΕΕ των 27, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τα στοιχειώδη (και προφανή), να μην καταφέρνει να λάβει αποφάσεις σε εύλογο χρόνο, να είναι αποτελεσματική. Είναι έτσι; Ή μήπως όχι ακριβώς έτσι.
Όμως, σε χρόνο σύντομο (για την Κοινότητα), η Κομισιόν παρέπεμψε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει εγκρίνει σχέδια δράσης κατά του θορύβου, όπως όφειλε να έχει κάνει η χώρα μας. ΟΚ, από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν εφαρμόζει έναν κανόνα, να πάει στο Δικαστήριο, να της επιβληθεί πρόστιμο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη περίπτωση εμπίπτει στην περίπτωση που… «διυλίζεται ο κώνωπας». Γιατί η περίπτωση του αθέμιτου ανταγωνισμού, της μη φορολόγησης κ.λπ. αφορά την… «κατάποση της καμήλου».
AΠΟ ΧΡΗΜΑ WEEK
