Του Χρήστου N. Κώνστα
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια παγκόσμια λοταρία και η Ελληνική Δημοκρατία είναι για μία φορά τυχερή.
- Ας υποθέσουμε ότι το Κράτος κέρδισε ξαφνικά 5 δισεκατομμύρια Ευρώ. Πως θα χρησιμοποιούσε αυτό το αναπάντεχο δώρο μια ελληνική κυβέρνηση;
Για την Πρώτη Φορά Αριστερά Κυβέρνηση της χώρας, δεν υπάρχει αμφιβολία:
- Θα διέθετε αμέσως τα λεφτά για να κάνει διορισμούς στο Δημόσιο. Θα ξεκινούσε πρώτα τοποθετώντας φίλους, συγγενείς, συντρόφους και αγαπητικούς στη δημόσια διοίκηση.
- Κατόπιν θα προχωρούσε στη διανομή κοινωνικών επιδομάτων μέχρι να εξαντληθούν τα λεφτά.
Για τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα στο πρόσφατο παρελθόν, επίσης δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες:
- Σίγουρα θα αξιοποιούσαν τα λεφτά της λοταρίας σε διορισμούς ημετέρων αλλά ταυτόχρονα θα προσπαθούσαν να αξιοποιήσουν ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων επενδύοντας στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
- Θα καλούσαν τους πιο έμπειρους, πετυχημένους, ισχυρούς επιχειρηματίες της χώρας, θα ζητούσαν τις συμβουλές και τη βοήθειά τους, θα προσπαθούσαν να διευκολύνουν τα αναπτυξιακά τους σχέδια ώστε να υπάρξουν επενδύσεις, δουλειές, κατανάλωση, ευημερία.
Το σίγουρο είναι ότι το Ελληνικό Κράτος –αν ξαφνικά κέρδιζε τον πρώτο λαχνό στην παγκόσμια φανταστική λοταρία- δεν έχει ιδέα πώς θα μπορούσε να αξιοποιήσει ένα ουρανοκατέβατο δώρο αξίας 5 δις Ευρώ.
Η Ελληνική Δημοκρατία δεν έχει σχέδιο, δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει στόχους. Προφανώς δεν έχει προοπτικές.
Η Ελλάδα δεν έχει Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο. Όπως ακριβώς χαράμισε το δωρεάν χρήμα -ύψους 1,1 τρισεκατομμυρίων ευρώ- που εισέπραξε, από το 1981 μέχρι σήμερα, από τα ευρωπαϊκά ταμεία, θα σπαταλήσει και τα λεφτά της παγκόσμιας λοταρίας.
Σε κανένα υπουργείο δεν υπάρχει στρατηγική ανάπτυξης, καταγραφή των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, δεν υπάρχει μελέτη για τις τάσεις στην παγκόσμια οικονομία.
Ουδείς γνωρίζει πως η χώρα θα μπορούσε να ενταχθεί με ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες στον διεθνή καταμερισμό παραγωγής πλούτου.
- Το να μοιράζεις λεφτά στους πολίτες για να καταναλώνουν εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες μέχρι να εξαντληθούν και κατόπιν να συντηρούνται με δανεικά, σίγουρα δεν είναι αναπτυξιακή πολιτική.
Το να εμπιστεύεσαι άκριτα τους ιδιώτες επενδυτές οι οποίοι προφανώς έχουν ιδιοτελείς στοχεύσεις είναι καλύτερο από το να σπαταλάς άσκοπα λεφτά στη λαϊκή κατανάλωση.
Δεν αποτελεί ωστόσο εθνικό σχέδιο.
Ένα Κράτος οφείλει να έχει δικό του αναπτυξιακό πρόγραμμα. Να έχει ιεραρχήσει τις προτεραιότητές του και να ενισχύει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της ιδιωτικής οικονομίας.
Σκοπός είναι να παράγει η χώρα διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Να παράγει η χώρα κάτι που ο υπόλοιπος πλανήτης θα θελήσει να πληρώσει για να το αποκτήσει.
Έτσι δημιουργούνται θέσεις εργασίας μόνον έτσι διανέμεται δίκαια ο παραγόμενος πλούτος.
Όλα όμως ξεκινούν από ένα στοιχειώδες εθνικό επιχειρηματικό πλάνο.
Αλλιώς –και- τα λεφτά της παγκόσμιας φανταστικής λοταρίας θα τα σπαταλήσουμε εν ριπή οφθαλμού…
