Μεγάλη κουβέντα. Ίσως και κουβέντα που μπορεί να αγγίζει τα όρια της αντιδημοκρατικής προσέγγισης. ΣΩΣΤΑ.
Γιατί στην ανθρώπινη φύση, και γενικότερα στην πραγματικότητα το λάθος – μολονότι αυταπόδεικτο πολλές φορές- πρέπει να γίνει. Να γίνει το κακό για να μιλάς «με στοιχεία». Μέχρι σήμερα, πολλοί έχουν δώσει δείγματα γραφής και προσφέρουν πολλά παραδείγματα για το τι σημαίνει «επικίνδυνος ηγέτης».
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Τι ορίζουμε ως επικίνδυνο;
Επικίνδυνο είναι αυτό που διασαλεύει την ισορροπία, έχει εσκεμμένη διάθεση να αλλοιώσει την αλήθεια, αυτό που ενισχύει τα ταπεινά ένστικτα των πολιτών και της κοινωνίας, αυτό που δεν παραδέχεται ποτέ το λάθος, αυτό που κάνει τον εγωιστικό στόχο κοινωνική τοξικότητα.
Με χαρά και πλήρη συναίσθηση των πράξεων του.
Επικίνδυνο εν ολίγοις είναι ότι διαλύει την κοινωνία για την εξουσία, διακονώντας μια αντικειμενική μετριότητα ως ιδεολογικό βιτριόλι που αναφέρεται στο χθες και , παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, αποτελεί εχθρό της προόδου και της κοινωνικής ειρήνης.
Ας τα δούμε ένα ένα τα χαρακτηριστικά.
Η διασάλευση της ισορροπίας της κοινωνίας είναι το σχέδιο.
Πραγματώνεται μέσα από πολιτικές επιλογές που φαντάζουν «λαϊκές» αλλά κατά βάση είναι από-ιδεολογικοποιήμενες προτάσεις που στόχο έχουν να χαϊδέψουν αυτιά, με μόνο στόχο την κατάκτηση της εξουσίας και την προσωπική ανέλιξη του Αρχηγού και της παρέας του.
Εδώ φτάνουμε σε ένα κρίσιμο σημείο:
- Ένας ταλαντούχος ηγέτης χωρίς ιδιαίτερο βιογραφικό επαγγελματικό ή ακαδημαϊκό- διαλέγει μετριότερους για τον στενό του κύκλο.
Γιατί το κάνει;
Γιατί ως μέτριος ανάμεσα σε μετριότερους, επιβιώνει δημιουργώντας ένα οικοσύστημα που αλληλοπροστατεύεται και αλληλοδιασώζεται.
Και αν κάτι πάει στραβά;
Ο ηγέτης το προστατεύει ως τελευταία υπηρεσία με αντάλλαγμα πίστη, υποταγή.
Και οι αντίστοιχοι μέσα στην κοινωνία νιώθουν ασφαλείς.
H σχέση με την αλήθεια του επικίνδυνου είναι μακρινή.
Αγαπάει τα fake news και τα καλλιεργεί. Υπάρχει μαστοριά στο να επανασυνθέτει με ψήγματα αλήθεια της οικεία αλήθεια που είναι βολική, ευχάριστη στα αυτά αλλά τις περισσότερες φορές εις βάρος του γενικού καλού.
Για αυτό δεν λέει ποτέ συγνώμη στα λάθη.
Φταίνε πάντα οι άλλοι.
Οι κακοί που δεν τα βάζουν με τους «άλλους» που είναι χειρότεροι.
Οι «συντηρητικοί» έναντι των καινοτόμων προοδευτικών.
Εκείνοι που έχουν τα φτηνότερα υλικά του χθες.
Αυτό αποκαλείται ιδεολογική εμμονή και τις περισσότερες φορές έχει ηττηθεί ιστορικά.
Κατόπιν έρχεται ο διχασμός. Ως δικλείδα ασφαλείας ότι δεν θα αλλάξει τίποτα.
Διασφαλίζει ότι όλα τα λάθη θα μείνουν ίδια στο όνομα «των δικαιωμάτων» και των «κεκτημένων».
Όποιος τολμήσει να μιλήσει είναι εχθρός, εχθρός του λαού και απειλεί τον ηγέτη πατερούλη.
Σαν η πρόοδος να είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο.
Σαν η ενηλικίωση της κοινωνίας να αποτελεί το κόκκινο πανί τους.
Σαν να θέλουν να περιορίσουν το φως και να επιλέγουν το βολικό σκότος.
Διεθνώς έχουμε πολλούς τέτοιους ηγέτες:
Τραμπ, Ερντογαν, Μελανσον, Μπολσοναρου και Τζόνσον.
Στην Ελλάδα άραγε υπάρχει τέτοιος ηγέτης;
