Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Ακούω κι εγώ την γκρίνια της μεσαίας τάξης.
Τις απελπισμένες κραυγές των χαμένων εισοδημάτων, των κλειστών καταστημάτων, της ανεργίας, των συμφωνιών που αναβάλλονται, των πληρωμών που μετατίθενται για το απώτερο μέλλον.
Την αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας. Τον ανυπόκριτο θυμό για την αδιαφορία των βολεμένων καρεκλοκένταυρων του Δημοσίου που δυσκολεύουν καθημερινά τη ζωή του πολίτη προκειμένου να μη χάσουν μερικές μέρες «δικαιούμενης αδείας»…
- Όλοι έχουν κάποιον σοβαρό και βάσιμο λόγο να διαμαρτύρονται.
Όλοι είναι έτοιμοι να επαναλάβουν το μεγάλο λάθος της διετίας 2014-2015.
- Τότε, που η πολυτραυματίας μεσαία τάξη της χώρας, είχε σηκώσει δυσανάλογα το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής πληρώνοντας δυσβάσταχτους φόρους στο εισόδημα, την ακίνητη περιουσία, την εργασία και την «κοινωνική αλληλεγγύη».
- Την διετία 2014-2015 φούντωσε ο θυμός εναντίον των «μνημονιακών κυβερνήσεων» που επέβαλαν τον ΕΝΦΙΑ, τον αυξημένο ΦΠΑ, τις παράλογες εισφορές.
- Τότε ξεφύτρωσαν, βγήκαν στην επιφάνεια της κοινωνικής δικτύωσης, οι μεγάλοι λαϊκιστές. Αυτοί που υπόσχονταν ότι «θα καταργήσουν τα μνημόνια μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο». Αυτοί που υπόσχονταν «κοινωνική δικαιοσύνη» με τα λεφτά των άλλων. Αυτοί που ορκίζονταν «ηθική και αξιοπρέπεια» και στο τέλος οδήγησαν τη χώρα στην μεγαλύτερη οικονομική μεταπολεμική καταστροφή με τα capital controls, την αλλοπρόσαλλη περαιτέρω υπερ-φορολόγηση και την καταστροφική απέχθεια προς το επιχειρείν και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Σήμερα η μεσαία τάξη φαίνεται έτοιμη να επαναλάβει το ίδιο λάθος. Θυμωμένη από τη διάψευση των προσδοκιών της. Βαριά τραυματισμένη από τις οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας. Ντροπιασμένη γιατί είναι πάλι αναγκασμένη να εκλιπαρεί για κρατική βοήθεια, επιδόματα και «γενναίες ρυθμίσεις οφειλών»….
Σήμερα αναδύονται πάλι στην επιφάνεια, οι τραγικές φιγούρες του 2015. Υπόσχονται χωρίς αιδώ «ότι αυτοί θα διαχειρίζονταν καλύτερα την πανδημία». Πιέζουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει «εμπροσθοβαρή χρηματοδοτικά προγράμματα» αδιαφορώντας για το μέλλον, αγνοώντας τη διάρκεια της κρίσης.
Η μεσαία τάξη τους ακούει πάλι με προσοχή. Όχι γιατί τους πιστεύει αλλά γιατί δεν έχει που αλλού να πιστέψει.
- Παρακολουθεί τις διαρκείς διαψεύσεις των προσδοκιών για γρήγορη ανάκαμψη και τις συνεχείς αναθεωρήσεις των οικονομικών προβλέψεων.
- Αδιαφορεί για τα θεαματικά βήματα στην επιτάχυνση της ψηφιοποίησης στη λειτουργία του Κράτους που νομοτελειακά οδηγεί σε ποιοτικότερη διακυβέρνηση.
- Ακούει χωρίς να πιστεύει τους αριθμούς για τα διάφορα χρηματοδοτικά εργαλεία (εγγυοδοσία, επιδότηση τόκων, επιδότηση εξυπηρετούμενων δανείων, επιστρεπτέες αλλά και μη επιστρεπτέες προκαταβολές ).
- Δεν πολυ-πιστεύει τις υποσχέσεις για έκρηξη της ανάπτυξης με τους εξασφαλισμένους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης που συμπιεσμένα πρέπει να αξιοποιηθούν μέσα στα επόμενα 3 χρόνια.
Η μεσαία τάξη της χώρας είναι αποδεδειγμένα ιστορικά επιρρεπής στις συναισθηματικές λανθασμένες πολιτικές επιλογές.
Σήμερα είναι έτοιμη για μία ακόμη επανάληψη…
