Στις απαρχές υπήρξε έναν κλασικός ευρωπαϊκός συμβιβασμός: τη θέση του επικεφαλής της νεοϊδρυθείσας πριν από 20 χρόνια ΕΚΤ δεν ανέλαβε το καλοκαίρι του 1998 ούτε Γερμανός ούτε Γάλλος, αλλά ένας Ολλανδός, ο Βιμ Ντούιζενμπεργκ. Πέραν των παιχνιδιών εξουσίας, επρόκειτο τότε για την υλοποίηση ενός από τα πλέον σημαίνοντα έργα της ευρωπαϊκής οικονομικής ιστορίας: η ίδρυση μιας κοινής κεντρικής τράπεζας που θα αναλάμβανε τον ρόλο της εγγυήτριας του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. «Στις 25 Μαΐου 1998 οι κυβερνήσεις των έντεκα κρατών που συμμετείχαν τότε στο ευρώ ανέδειξαν τον πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο και τα τέσσερα ακόμη μέλη του Διευθυντηρίου της ΕΚΤ. Ο διορισμός τους τέθηκε σε ισχύ την πρώτη Ιουνίου 1998 θεμελιώνοντας την ίδρυση της ΕΚΤ», αναφέρεται σε σχετικό κείμενο.

Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, στα τέλη Ιουνίου, η πολιτική ελίτ γιόρταζε την ίδρυση της ΕΚΤ με μια επίσημη εορταστική τελετή στη Φραγκφούρτη. Με την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος την 1η Ιανουαρίου 1999 με 11 κράτη-μέλη τότε, αποστολή του ολλανδού επικεφαλής της τότε ήταν η νέα θεσμική αρχή να πείσει εξαρχής τους πολίτες ότι το ευρώ ήταν εξίσου σταθερό με τα πρώην εθνικά νομίσματα –το μάρκο, το φράγκο και τα υπόλοιπα. «Το ευρώ είναι το νόμισμά σας θα πρέπει να μπορείτε να βασιστείτε ότι θα διατηρήσει την αξία του», επισήμανε τότε ο Ντούιζενμπεργκ.

Ο ΕΚΤ καλείται να διατηρήσει τις ισορροπίες λαμβάνοντας υπόψη της τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα. Με την ευρωζώνη να έχει διευρυνθεί σήμερα στα 19 κράτη-μέλη αυτό το καθήκον έχει γίνει ακόμη δυσκολότερο. Την ώρα που οι χώρες της νότιας Ευρώπης επιχαίρουν την πολιτική του φθηνού χρήματος που ακολουθήθηκε μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007/8, στις ισχυρές χώρες του Βορρά, όπως η Γερμανία, η ΕΚΤ καλείται να αιτιολογεί διαρκώς τη λήψη έκτακτων μέτρων. «Εάν η ΕΚΤ συνεχίσει έτσι, θα αρχίσει σύντομα να αγοράζει παλιά ποδήλατα και θα τυπώνει έναντι αυτών νέα χαρτονομίσματα», δήλωσε σκωπτικά το καλοκαίρι του 2011 ο φιλελεύθερος γερμανός πολιτικός Φρανκ Σέφλερ.